Hoe onnadrukkelijk de koppen
mogen rollen. Met benen die dan los,
dan strak onder het zadel wippen,
probeert elkeen die voor zichzelf
een rol ziet weggelegd in de historie
van de dag, de camera te strikken.
Afzien is het. En uitleggen, dat kunnen
ze wel allemaal. Hij heeft zijn troeven
uitgespeeld. Welnee. Toch toch. Of
anders is het wel: ze mogen nog niet
kijken in zijn kaarten. Groen lachen:
alleen Sagan kan dat al elegant.
Met groot gemak snijdt hij de finishlijn:
deze coureur die minzaam met een vrome
jongenssnoet en zijn porte-bonheur
het beulenwerk doet lijken op een
kermiskoers en vanaf Saint-Girons
de gesel van de klimgod is.
Philippe Cailliau
