Het is ook altijd wat,
nu hij in het Olympisch jaar
voluit voor de Tour kiest
roepen sommigen dat hij,
met het oog op goud in Tokio,
beter de Giro rijdt,
komende zomer zal het leren,
hij blaakt in ieder geval
van grinta en goesting
en dieper dan diep gaan
bezorgt zijn ziel weer
een hemelse tinteling
Miel Vanstreels
Het regent witte sokken
elk decenniumbegin voedt het risico
dat het snel witte sokken regent
als de ketting bergafwaarts toch weer
stampij maakt, waardoor een waterval
van drievierletterwoorden uit je mond klokt
hét moment volgens jou
dat je als geoefende zwanenzanger
aan de waterdragers een oud feit opdringt
zij vullen meteen gedwee de lege bidon
(milieu blijkt toch een dingetje in de koers)
als vanouds twittert jouw getrainde mond
in het microfoontje: nú alweer kramp in de ketting
geen idee door wie en waarom
tja, niets rolt zo slecht als een samenraapsel
ontregelde schakels, schalmen, pennen en bussen
de zelfsturende mening in de volgwagens
valt stil, versteend zelfs tot feit, starend naar
de eigen witte sokken en de jouwe
intussen bibberen op de beslagen zijruiten
de eerste regendruppels tot kunstwerk:
omhoog, omlaag, diagonaal en opzij
allemaal keuzewegen zonder wissers
hoe houdt een decennium koers
zolang witte sokken de geijkte weg befietsen
Bert Struyvé
dat het snel witte sokken regent
als de ketting bergafwaarts toch weer
stampij maakt, waardoor een waterval
van drievierletterwoorden uit je mond klokt
hét moment volgens jou
dat je als geoefende zwanenzanger
aan de waterdragers een oud feit opdringt
zij vullen meteen gedwee de lege bidon
(milieu blijkt toch een dingetje in de koers)
als vanouds twittert jouw getrainde mond
in het microfoontje: nú alweer kramp in de ketting
geen idee door wie en waarom
tja, niets rolt zo slecht als een samenraapsel
ontregelde schakels, schalmen, pennen en bussen
de zelfsturende mening in de volgwagens
valt stil, versteend zelfs tot feit, starend naar
de eigen witte sokken en de jouwe
intussen bibberen op de beslagen zijruiten
de eerste regendruppels tot kunstwerk:
omhoog, omlaag, diagonaal en opzij
allemaal keuzewegen zonder wissers
hoe houdt een decennium koers
zolang witte sokken de geijkte weg befietsen
Bert Struyvé
Fabian weent
Hij kent het verschil tussen huilen van verdriet en van vreugde
nog niet, de kleine zoon die zijn mama om de hals hangt met
even hete tranen. Wat het betekent om kampioene te zijn is
hem volledig vreemd nog, hij wenst slechts dat zij lacht. Nog
een jaartje en hij zal roepen ‘Kijk eens hoe groot ik al ben!?’
Bert Bevers
nog niet, de kleine zoon die zijn mama om de hals hangt met
even hete tranen. Wat het betekent om kampioene te zijn is
hem volledig vreemd nog, hij wenst slechts dat zij lacht. Nog
een jaartje en hij zal roepen ‘Kijk eens hoe groot ik al ben!?’
Bert Bevers
Decemberklimaat
het begon
toen het vuur binnen met kracht gloeide
achter de gietijzeren muur
en buiten de waterkoude wind deed wat het kon
binnen, waar hij zich veilig droomde aan het plafond
de plek, waarvandaan hij vroeger de eerste bloem
purperrood op het zonsopkomstraam zag bloeien
de plek waar remkabels nutteloos voortleefden
lugs nog meer verstilden, buizen verzonken in stijfheid
een aandrijving zich versliep en elk begrip verdween
toen wilde hij eigenlijk wel
dat
ja, wat eigenlijk?
de uitvergroting van een verlicht feestelijk december
gedraagt zich zelden toegeeflijk, maar valt
voor een racefiets in het niet
bij het gedachteloos verkleinen van de winterstop
tussen duim en wijsvinger
Bert Struyvé
toen het vuur binnen met kracht gloeide
achter de gietijzeren muur
en buiten de waterkoude wind deed wat het kon
binnen, waar hij zich veilig droomde aan het plafond
de plek, waarvandaan hij vroeger de eerste bloem
purperrood op het zonsopkomstraam zag bloeien
de plek waar remkabels nutteloos voortleefden
lugs nog meer verstilden, buizen verzonken in stijfheid
een aandrijving zich versliep en elk begrip verdween
toen wilde hij eigenlijk wel
dat
ja, wat eigenlijk?
de uitvergroting van een verlicht feestelijk december
gedraagt zich zelden toegeeflijk, maar valt
voor een racefiets in het niet
bij het gedachteloos verkleinen van de winterstop
tussen duim en wijsvinger
Bert Struyvé
Bauke
Hun slavenarbeid is haast niet te doen
Vanuit mijn luie ligbank voor tv
Leef ik vol medelijden met hen mee
Met Wilco, Wout en Steven, Tom en Koen
Van Mollema toch ga ik zachtjes wenen
Mijn god, wat heeft die Bauke dunne benen
Frits Criens
Vanuit mijn luie ligbank voor tv
Leef ik vol medelijden met hen mee
Met Wilco, Wout en Steven, Tom en Koen
Van Mollema toch ga ik zachtjes wenen
Mijn god, wat heeft die Bauke dunne benen
Frits Criens
Afscheid
Hij was en is bij Sunweb een mijnheer
Een klankbord voor het team, de kapitein
En in de koers het sturend, tactisch brein
Nu coacht hij jong talent naar roem en eer
Als realist plaveide hij bekwaam
Zijn rennerspad: Roy Curvers is de naam
Frits Criens
Een klankbord voor het team, de kapitein
En in de koers het sturend, tactisch brein
Nu coacht hij jong talent naar roem en eer
Als realist plaveide hij bekwaam
Zijn rennerspad: Roy Curvers is de naam
Frits Criens
De renfiets wacht, wacht, wacht af
ik vond je, na een herfst vol regen
in gebreke, aluminiumvirus en carboonmalaise
maar nog even stoïcijns als toen
sinds kort omringd met de koude mannenbroeders
die scherpe ijzers slijpen zonder ijs
en toch, jouw frame met de gebladderde pezen
hoe houd je het vol, wanneer een laatste zucht
door de buizen giert? jij die zwaar dooraderd bent
jij die te licht bevonden bent voor winterse taferelen
wat doe je hier nog? vroegen zelfbenoemde coaches
verzamel je onderdelen, vet je in tot stilstand volgt
de haak en ketting op hoogte houden je wel warm
hoewel vochtkringen zich vermaken op je huid
je floot voor het laatst het asfalt weg
in een zomers paradijs, je zong hard en piepte
al remmend bij een overdosis graden
de bocht om, maar zeker niet het hoekje
rust in vrede en herrijs
Bert Struyvé
Poupou in pace
Lente 2016, Saint-Léonard-de-Noblat: het stadje in de Limousin
ademt koers want dit is het rijk van Raymond Poulidor,
ik sta er voor de crèmekleurige villa met nr 14 en
aan het grijze hek een bordje dat verwittigt voor de hond
met een baas die te braaf is om bezoekers af te houden.
Na een druk op de bel blijft het hek dicht en ik op mijn honger,
dan maar een snel briefje in de bus en een paar dagen later
een vriendelijke brief terug. Met als surplus een gesigneerde foto.
Zo miste ik Poupou, zo blijft hij me op zijn sterfdag bij
als de grote en geliefde afwezige die overal present was,
de brede glimlach om de volle lippen, de sierlijk gestileerde benen
in zijn vele trouwe jaren met Mercier-trui om de borst,
het tatertaaltje als een met warme woorden gevulde musette.
Het rennershart ligt nu te rusten in het ooit zo sterke lichaam
dat bij gebrek aan adem de eindmeet heeft gehaald.
Maître Jacques Anquetil verwachtte zijn eeuwige rivaal,
zet zich klassiek in zijn wiel maar dan plots een spurt in op weg
naar een hemels lief, ach, Normandisch playboy op een tijdritfiets.
Op dezelfde lentedag van het gesloten huis zonder Poupou
wandel ik de Puy de Dôme op (fietsen is er niet toegestaan
wegens het hoog juffergehalte van dit vulkanisch natuurgebied):
ik proef het Tourzweet dat Jacques en Raymond er anno 1964
schouder aan schouder klimmend hebben achtergelaten,
o zalig door twee wielergoden gedistilleerd elixir,
o zoete smaak van door renners geproduceerd zout,
o gegarandeerde permissie voor deze contradictio in terminis !
willie verhegghe
Mijn ideale fietsroute
Ter hoogte van het voormalige eiland Cadzand spring ik
kwiek op het harde zadel van mijn zacht snorrende fiets.
Ik rij naar het noorden en stop even op de markt van Groede
waar ik rustig een groot stuk Groese paptaart eet.
In Breskens stap ik met mijn fiets op de stampende veerboot
en aangekomen op de overoever ben ik al dicht bij Veere.
En wind of geen wind; ik pedaleer als een deftige heer
naar Domburg aan zee waar de mooie meiden wachten.
In Zoutelande kies ik dan voor een zwarte boerenkoffie
en een broodje met jonge haring of maagdenharing.
En in Sluis kom ik weer thuis aan het eindpunt van de vaart.
Hendrik Carette
kwiek op het harde zadel van mijn zacht snorrende fiets.
Ik rij naar het noorden en stop even op de markt van Groede
waar ik rustig een groot stuk Groese paptaart eet.
In Breskens stap ik met mijn fiets op de stampende veerboot
en aangekomen op de overoever ben ik al dicht bij Veere.
En wind of geen wind; ik pedaleer als een deftige heer
naar Domburg aan zee waar de mooie meiden wachten.
In Zoutelande kies ik dan voor een zwarte boerenkoffie
en een broodje met jonge haring of maagdenharing.
En in Sluis kom ik weer thuis aan het eindpunt van de vaart.
Hendrik Carette
De kale vergankelijkheid
strip de zomer, nu het bladeren giet
de pomp, remblok, mogelijk een bel
haal de kabels in, wind ze om je vinger
ontneem de alleskunnermeter zijn positie
de derailleur, de cassette en de crank
buig de spaken uit, bind ze op
tot handzame bundel twijgen
verklaar inbusbout en moer vogelvrij
verzamel zorgzaam losse ledematen
je naslagwerk van zee, zand, bier
lycra, helm, zweet en vergeet niet
de belijning bij te vullen
van je eigen fietsgeraamte
de winter slaat gaten in ons geheugen
maar sloopt onder de schedel evengoed
mentale drempels, tot kale vlakten
zoals de kasseien op de Kapelmuur
vooralsnog
of kapelwit op le chemin des Chapelles
vooralsnog
Bert Struyvé
de pomp, remblok, mogelijk een bel
haal de kabels in, wind ze om je vinger
ontneem de alleskunnermeter zijn positie
de derailleur, de cassette en de crank
buig de spaken uit, bind ze op
tot handzame bundel twijgen
verklaar inbusbout en moer vogelvrij
verzamel zorgzaam losse ledematen
je naslagwerk van zee, zand, bier
lycra, helm, zweet en vergeet niet
de belijning bij te vullen
van je eigen fietsgeraamte
de winter slaat gaten in ons geheugen
maar sloopt onder de schedel evengoed
mentale drempels, tot kale vlakten
zoals de kasseien op de Kapelmuur
vooralsnog
of kapelwit op le chemin des Chapelles
vooralsnog
Bert Struyvé
Mosselen met friet
Postkaartkoersen over Brussels brede
banen. Terugkijken. Achterwiel
viseren. Detailzucht inprenten. Laatste
loodst ondankbare vierde Dalton.
Nagelbijtende Witte Graaf van
Vlaanderen, spanning in blauw
huis-houden. Kromme in
rechte. Ineos-frietje houdt
hotseat warm voor
Jumbo’s.
Met dank aan Michel Wuyts, José De Cauwer,
Karl Vannieuwkerke, Renaat Schotte en Carl Berteele.
Anne Baaths
banen. Terugkijken. Achterwiel
viseren. Detailzucht inprenten. Laatste
loodst ondankbare vierde Dalton.
Nagelbijtende Witte Graaf van
Vlaanderen, spanning in blauw
huis-houden. Kromme in
rechte. Ineos-frietje houdt
hotseat warm voor
Jumbo’s.
Met dank aan Michel Wuyts, José De Cauwer,
Karl Vannieuwkerke, Renaat Schotte en Carl Berteele.
Anne Baaths
Madonna del Ghisallo
Als ik de bladeren zie vallen,
denk ik aan Lombardije,
aan een peloton dat zich langzaam
opwaarts richt in een langgerekt
gedicht, op weg naar de kapel
van Madonna del Ghisallo
waar klokken juichend beieren,
hoog uittorenend boven
het meer van Como.
En iedere keer verzucht ik dan :
was het wielrennen maar écht
een katholieke sport gebleven,
dan zou de pastoor mijn fiets
alsnog mogen zegenen.
Harmen Malderik
denk ik aan Lombardije,
aan een peloton dat zich langzaam
opwaarts richt in een langgerekt
gedicht, op weg naar de kapel
van Madonna del Ghisallo
waar klokken juichend beieren,
hoog uittorenend boven
het meer van Como.
En iedere keer verzucht ik dan :
was het wielrennen maar écht
een katholieke sport gebleven,
dan zou de pastoor mijn fiets
alsnog mogen zegenen.
Harmen Malderik
Grenzeloze dood
Naar aanleiding van een dood aangetroffen naamloze vrouw in de buurt van een kanaal op de grens van Nederland en België, totaal ontkleed en vermoord en een bekende jonge wielrenner, de hoop van een natie Bjorn Lambrecht, die verongelukt tijdens een wedstrijd in Polen.
Bjorg in het Poolse landschap verraden door beton
-leestijd van dit artikel twee minuten lees ik-
te kort om te redden te lang om te sterven
op deze weg van Chorzow naar Zabrze
zijn milt ritste de dood aan zijn magere lijf
riool van menselijke afvalstoffen werd hem
fataal in een innerlijke ontploffing
zij naakt geboren naakt gestorven mist zij niemand
mist niemand haar gelegen in groen grensgebied
ons nabuurland naast kanaal van Gent Terneuzen
doorboord door kogels tussen stille herten
een vredig verraden landschap door de dader
vrouw misbruikt in verminkt Adamskostuum
alle lyrische lof erna bestaat uit dode woorden
betekenisloze brabbeltaal op het einde
van elke dodemansrit van een bekende man
een onbekende vrouw die delen in gruwzaamheid
van een verloren leven
Kees van Meel
Bjorg in het Poolse landschap verraden door beton
-leestijd van dit artikel twee minuten lees ik-
te kort om te redden te lang om te sterven
op deze weg van Chorzow naar Zabrze
zijn milt ritste de dood aan zijn magere lijf
riool van menselijke afvalstoffen werd hem
fataal in een innerlijke ontploffing
zij naakt geboren naakt gestorven mist zij niemand
mist niemand haar gelegen in groen grensgebied
ons nabuurland naast kanaal van Gent Terneuzen
doorboord door kogels tussen stille herten
een vredig verraden landschap door de dader
vrouw misbruikt in verminkt Adamskostuum
alle lyrische lof erna bestaat uit dode woorden
betekenisloze brabbeltaal op het einde
van elke dodemansrit van een bekende man
een onbekende vrouw die delen in gruwzaamheid
van een verloren leven
Kees van Meel
Mathieu van der Poel
Hij is uit een erkende stam ontsproten
Zijn ouders noemden hem terecht Mattieu
Omdat het vol en zuiver rijmt op Dieu
Een wielergod lag in hun zoon besloten
Zo'n kampioen als hij is, is er geen
Een Poulidor en Van der Poel in een
Frits Criens
Zijn ouders noemden hem terecht Mattieu
Omdat het vol en zuiver rijmt op Dieu
Een wielergod lag in hun zoon besloten
Zo'n kampioen als hij is, is er geen
Een Poulidor en Van der Poel in een
Frits Criens
Kermiskoers in Koolskamp
of het kampioenschap der beide Vlaanderen
We zijn weer in de maand octember.
De zomer wil niet wijken
en de herfst komt er al
aan op de lange rechte baan.
Miel drinkt hier gretig bier
en vreet een worst voor de dorst.
Melanie ziet een zoon en een zonde
en in de verte daalt en zinkt de zon.
Wie wint hier in de sprint
of komt alleen aan in de laatste ronde.
Hendrik Carette
We zijn weer in de maand octember.
De zomer wil niet wijken
en de herfst komt er al
aan op de lange rechte baan.
Miel drinkt hier gretig bier
en vreet een worst voor de dorst.
Melanie ziet een zoon en een zonde
en in de verte daalt en zinkt de zon.
Wie wint hier in de sprint
of komt alleen aan in de laatste ronde.
Hendrik Carette
De Vuelta van dit jaar
De Vuelta is dit jaar niet voor verliezers of losers
die almaar vallen in de valkuil van het verlangen.
Alleen een Sloveen uit Slovenië
wint hier op één been.
Luister maar naar zijn mooie passende voornaam.
Hendrik Carette
die almaar vallen in de valkuil van het verlangen.
Alleen een Sloveen uit Slovenië
wint hier op één been.
Luister maar naar zijn mooie passende voornaam.
Hendrik Carette
Gesmolten wit
we roken racefietsen
als ze door haarspelden slopen
wanneer ze tik voor tik schakelden
nerveus uitwaaierden
zich van de kou ontdeden
al stond de kraan wagenwijd open
poncho’s renden, een wiel sprong
de berg deinde op de helling
lang was de koers
als een gecondenseerde witregel
buffel van bedrijvigheid
met de geur van rentmeesterschap
nu vullen we emmers vol meetrapporten
uit een zee van volzinnen
het maakt ons tot drenkeling, het verweekt
elk glad been en wat ooit was
meandert tot wetenschap
en maagdelijk wit? dat vloeit uit
tot een gesmolten ijsje op een aquarel
en de e-racefiets dan?
die is weliswaar ergens geboren
maar sowieso in het verkeerde lichaam
Bert Struyvé
als ze door haarspelden slopen
wanneer ze tik voor tik schakelden
nerveus uitwaaierden
zich van de kou ontdeden
al stond de kraan wagenwijd open
poncho’s renden, een wiel sprong
de berg deinde op de helling
lang was de koers
als een gecondenseerde witregel
buffel van bedrijvigheid
met de geur van rentmeesterschap
nu vullen we emmers vol meetrapporten
uit een zee van volzinnen
het maakt ons tot drenkeling, het verweekt
elk glad been en wat ooit was
meandert tot wetenschap
en maagdelijk wit? dat vloeit uit
tot een gesmolten ijsje op een aquarel
en de e-racefiets dan?
die is weliswaar ergens geboren
maar sowieso in het verkeerde lichaam
Bert Struyvé
Duivels, zijn - ontbinden
Op de Aubisque heb ik
al mijn duivels ontbonden
mijn tour de force duurde
welgeteld tien seconden
Miel Vanstreels
al mijn duivels ontbonden
mijn tour de force duurde
welgeteld tien seconden
Miel Vanstreels
Benen, goede - hebben
In de bergen zie & voel je het
bij iedere pedaaltrap
hoe beter de benen
hoe mooier het landschap
Miel Vanstreels
bij iedere pedaaltrap
hoe beter de benen
hoe mooier het landschap
Miel Vanstreels
Wielerdichter
Geef het woord maar
aan die lyrische poëet
zijn verzen zijn gedrenkt
in massageolie en zweet
Miel Vanstreels
aan die lyrische poëet
zijn verzen zijn gedrenkt
in massageolie en zweet
Miel Vanstreels
Opgeven
Opgeven of blijven vechten:
het is antwoorden op de vraag
hoe je morgen wil terug-
denken aan vandaag
Miel Vanstreels
het is antwoorden op de vraag
hoe je morgen wil terug-
denken aan vandaag
Miel Vanstreels
Pedaleur de charme
Ik ben niet bepaald
een pedaleur de charme
wie mij ziet fietsen
roept spontaan ocharme
Miel Vanstreels
een pedaleur de charme
wie mij ziet fietsen
roept spontaan ocharme
Miel Vanstreels
Geen lente meer, geen wind die zingt in wielen
-in memoriam Stef Loos-
De melancholie in zijn goede warme ogen
wanneer hij van op een foto naar me kijkt:
het is alsof Stef wist dat de nieuwe lente
hem niet meer zou zijn gegund.
Het noodlot vlakbij kathedraalstad Doornik:
ik denk aan de tragiek van Jempi Monseré
voor wie plots een wurgende wagen opdook,
een in de kiem gesneuveld wereldkampioen.
Ook Stef is weerloos, hij vliegt zich als een vlinder
tegen kil en niets ontziend metaal te pletter,
misschien zag hij in een flits nog allen die hem
dierbaar waren: mama Inn en papa Kris, broer Stijn,
vriendin Jana, grootouders, de vele vrienden,
een lange liefdevolle rij voor deze toffe jongen
die zijn sport met hart en ziel beoefende.
Zijn fiets flitst niet meer, geen wiel dat draait,
geen tikkende derailleur, alleen pijnlijke stilte en
een groot verdriet dat nooit geheel verdwijnen zal.
Blijft die mooie kleine troost: ploegmaat Remco
die uit elke nieuwe zegetuil de mooiste roos
naar Stef in zijn wielerhemel zenden zal.
En Stijn zal de fietsen van zijn grote held
met de zachtste handen blijven koesteren,
broederliefde die geen grenzen kent en
ook door de dood niet klein te krijgen is.
willie verhegghe
De melancholie in zijn goede warme ogen
wanneer hij van op een foto naar me kijkt:
het is alsof Stef wist dat de nieuwe lente
hem niet meer zou zijn gegund.
Het noodlot vlakbij kathedraalstad Doornik:
ik denk aan de tragiek van Jempi Monseré
voor wie plots een wurgende wagen opdook,
een in de kiem gesneuveld wereldkampioen.
Ook Stef is weerloos, hij vliegt zich als een vlinder
tegen kil en niets ontziend metaal te pletter,
misschien zag hij in een flits nog allen die hem
dierbaar waren: mama Inn en papa Kris, broer Stijn,
vriendin Jana, grootouders, de vele vrienden,
een lange liefdevolle rij voor deze toffe jongen
die zijn sport met hart en ziel beoefende.
Zijn fiets flitst niet meer, geen wiel dat draait,
geen tikkende derailleur, alleen pijnlijke stilte en
een groot verdriet dat nooit geheel verdwijnen zal.
Blijft die mooie kleine troost: ploegmaat Remco
die uit elke nieuwe zegetuil de mooiste roos
naar Stef in zijn wielerhemel zenden zal.
En Stijn zal de fietsen van zijn grote held
met de zachtste handen blijven koesteren,
broederliefde die geen grenzen kent en
ook door de dood niet klein te krijgen is.
willie verhegghe
(De) Plus est en vous
- na de putsch van Laurens-
De Brugse Heren van Gruuthuse wisten het al
toen ze in de Middeleeuwen met hun lijfspreuk
duidelijk maakten dat er meer in zat dan gedacht:
'Plus est en vous' dacht mijn Dender-buurman Laurens
toen hij van namiddag zijn staatsgreep pleegde en
in Geraardsbergen de BinckBank Tour binnenhaalde,
een zinderende zege die er al lang zat aan te komen.
Gisteren had ik het er met zijn ouders over,
het tikkeltje explosiviteit dat nog ontbrak
om zoonlief eindelijk naar de zegetuil te leiden,
vandaag was het bingo: Laurens kromde de rug
zodat alleen zijn Rio-kopman Van Avermaet en
de altijd lachende Oliver Naesen konden volgen,
de Muur en Bosberg waren zijn bondgenoten
met hun steil en koppig kasseikarakter,
de ban is nu gebroken, er zit nog veel meer in hem,
dit was de ouverture van een nieuwe wieleropera.
En supporterend samen met kleinzoon Arthur
begroette mio amico italiano Stefano Zanini
me attent claxonnerend vanuit zijn Astana-wagen:
die mooie Romeinse keizerskop van hem,
de brede glimlach uit het warme Varese,
zijn dankbaarheid voor mijn lyrisch laudatio.
willie verhegghe
De Brugse Heren van Gruuthuse wisten het al
toen ze in de Middeleeuwen met hun lijfspreuk
duidelijk maakten dat er meer in zat dan gedacht:
'Plus est en vous' dacht mijn Dender-buurman Laurens
toen hij van namiddag zijn staatsgreep pleegde en
in Geraardsbergen de BinckBank Tour binnenhaalde,
een zinderende zege die er al lang zat aan te komen.
Gisteren had ik het er met zijn ouders over,
het tikkeltje explosiviteit dat nog ontbrak
om zoonlief eindelijk naar de zegetuil te leiden,
vandaag was het bingo: Laurens kromde de rug
zodat alleen zijn Rio-kopman Van Avermaet en
de altijd lachende Oliver Naesen konden volgen,
de Muur en Bosberg waren zijn bondgenoten
met hun steil en koppig kasseikarakter,
de ban is nu gebroken, er zit nog veel meer in hem,
dit was de ouverture van een nieuwe wieleropera.
En supporterend samen met kleinzoon Arthur
begroette mio amico italiano Stefano Zanini
me attent claxonnerend vanuit zijn Astana-wagen:
die mooie Romeinse keizerskop van hem,
de brede glimlach uit het warme Varese,
zijn dankbaarheid voor mijn lyrisch laudatio.
willie verhegghe
Addio Felice
Felice Gimondi: een naam van puur muziek om
de vingers van de oren bij af te likken, bijna te veel
Verdi en Pavarotti om ordinair mee rond te fietsen.
En toch. Op de koersfiets was hij als een zwaan op
een meer van Wagner, sierlijk, een Ferrari op twee wielen,
snel ook, als glibberige pasta tussen hongerige lippen.
Zo zal hij bij me blijven, verenigd op de tandem
waarop ik met de verdwenen goden van de koers
mijn rondjes rijd, dus ook met deze campionissimo
met gitzwart Coppi-haar en de gracieuze sereniteit
waarmee Bartali zich naar de wielerhemel spurtte.
Nu rust het grote hart van Signore Felice,
stilgevallen tijdens een doodgewone zwembeurt
onder de dit keer te gulle Siciliaanse zon.
Eeuwige rivaal Merckx treurt en ik met hem,
ik hul me ingetogen in het zachte Salvarani-blauw en
schrijf de man uit Bergamo in gulden letters bij
in mijn op Italiaanse klanken wiegend heldenboek
als 'uno dei piu grandi corridori Italiani di sempre.
Addio, legenda, addio Felice Gimondi.'
willie verhegghe
de vingers van de oren bij af te likken, bijna te veel
Verdi en Pavarotti om ordinair mee rond te fietsen.
En toch. Op de koersfiets was hij als een zwaan op
een meer van Wagner, sierlijk, een Ferrari op twee wielen,
snel ook, als glibberige pasta tussen hongerige lippen.
Zo zal hij bij me blijven, verenigd op de tandem
waarop ik met de verdwenen goden van de koers
mijn rondjes rijd, dus ook met deze campionissimo
met gitzwart Coppi-haar en de gracieuze sereniteit
waarmee Bartali zich naar de wielerhemel spurtte.
Nu rust het grote hart van Signore Felice,
stilgevallen tijdens een doodgewone zwembeurt
onder de dit keer te gulle Siciliaanse zon.
Eeuwige rivaal Merckx treurt en ik met hem,
ik hul me ingetogen in het zachte Salvarani-blauw en
schrijf de man uit Bergamo in gulden letters bij
in mijn op Italiaanse klanken wiegend heldenboek
als 'uno dei piu grandi corridori Italiani di sempre.
Addio, legenda, addio Felice Gimondi.'
willie verhegghe
Nummer 143
I.M. Bjorg Lambrecht
Hier staan we dan, Bjorg. Zoekend naar woorden
van troost. Naar een gedicht misschien dat poogt
en tracht en hijgt en zoekt naar een verklaring,
een uitleg voor het waarom van een dood die
geen enkele goeie reden heeft om waar te zijn.
Een ordinaire weg in een land dat Polen heet
op een striemende blauwe maandag in augustus.
Het bericht dat ons met verstomming slaat.
Waarom het lot zijn oog liet vallen op jou
die enkel puurheid was op een fiets, niemand
die het weet. Niet te geloven, niet te harden is het.
Voor altijd zal 143 jouw nummer zijn. Net als Jempie
forever 22. We tekenen, schrijven onze naam in
een register dat vol rouwende mensen staat.
We klappen met jou tegen een koud obstakel aan,
vallen met jou stil. Het ga je goed Bjorg, wie je was
en wat je beloofde blijft ons voor altijd bij.
Paul Rigolle
Hier staan we dan, Bjorg. Zoekend naar woorden
van troost. Naar een gedicht misschien dat poogt
en tracht en hijgt en zoekt naar een verklaring,
een uitleg voor het waarom van een dood die
geen enkele goeie reden heeft om waar te zijn.
Een ordinaire weg in een land dat Polen heet
op een striemende blauwe maandag in augustus.
Het bericht dat ons met verstomming slaat.
Waarom het lot zijn oog liet vallen op jou
die enkel puurheid was op een fiets, niemand
die het weet. Niet te geloven, niet te harden is het.
Voor altijd zal 143 jouw nummer zijn. Net als Jempie
forever 22. We tekenen, schrijven onze naam in
een register dat vol rouwende mensen staat.
We klappen met jou tegen een koud obstakel aan,
vallen met jou stil. Het ga je goed Bjorg, wie je was
en wat je beloofde blijft ons voor altijd bij.
Paul Rigolle
De tranen van Remco
in memoriam Bjorg Lambrecht
Bjorg zal hebben meegefietst
op die gebogen sterke rug van Remco,
een jonge tandem voor de eeuwigheid,
een tijdrit die de klok deed stilstaan.
Het tikken van de derailleur,
de wind die in de wielen zingt:
zachte treurmuziek van een kampioen
voor een kampioen die is stilgevallen
in de lente van zijn leven.
Eerlijke tranen van Remco die zijn overwinning
als bloementuil op het nog te delven graf legt en
zegt: ‘This is one for some guys in the sky’.
En dan zijn ogen neerslaat.
Eenvoud van de jonge sterke man,
coming man for all seasons.
De dood in Polen
in memoriam Bjorg Lambrecht
Ach, zo jong en sterk, pure toekomst op de fiets
die hem fataal geworden is, Polen als finish
van een veel te korte rit naar de eeuwigheid.
Een paar dagen terug nog bij Karl in de Tour,
Vive le Velo ligt nu als purperen lijkwade
rond het stilgevallen lichaam met het hart
dat plots alle kloppen heeft gestaakt.
Ik denk aan Monseré en alle andere engelen
die in de koers bruut zijn neer gemaaid,
ik proef de zoute tranen van het verdriet
dat nu bij de ouders en geliefden leeft en
buig mijn hoofd voor zoveel helse pijn,
een duister Grieks drama bij klaarlichte dag.
Victoria para la historia
De Spaanse pers schuwt geen superlatieven en
spreekt ongeremd de taal der conquistadores,
alle monden en registers gaan open
voor het ongezien talent uit het Pajottenland
dat alles en iedereen aan flarden koerst.
Holland heeft Campert, ook Remco en 90,
een monument van woorden dat zijn oude dag trotseert,
wij Belgen houden het bij Evenepoel, 19 jong en
nu al hoog op de Parnassus van de wielersport.
Wij koesteren deze unieke diamant
die best ongeslepen blijft want nu al top,
San Sebastian ziet hoe een nieuwe blauwe god
met panache geboren wordt.
Bonjour tristesse
Ik denk aan Françoise Sagan en haar stuntroman,
alsof deze grote literaire dame al een halve eeuw geleden
mijn jaarlijkse tristesse aan het eind van elke Tour voorvoelde:
de circustent wordt afgebroken,
de Notre Dame ligt geblust en geblutst,
de andere Sagan zorgt er nogmaals voor
dat zijn rivalen groen lachen,
de kleine indiaan Bernal rijdt geelgroots en
met zijn familie op de bagagedrager in zijn hoofd
door de finish van de lichtstad.
Super-Lotto-winst met de nieuwe McEwen:
de Champs Elysees ziet Caleb Ewan als een fusee
over de kasseitjes en de eindmeet flitsen,
een feest van kracht en korte beentjes.
Van Atomium tot Eifeltoren
of de Tour van 2019 in flitsen
Brussel had de bollen van zijn atomium extra opgeblonken en
Grootmeester Merckx genoot van al het geel dat werd opgedolven
uit de goudmijn van 50 jaar geleden, een wielerschatkamer
met haast ongeëvenaarde rijkdom aan veelgekleurde truien.
De Muur van Geraardsbergen werd alle eer aangedaan
met een gretige Greg die zijn bollenoutfit snel zag verhuizen
naar Tim Wellens die de klimsmaak fel te pakken kreeg.
Tussendoor schonk de Tourmalet een orgasme aan Pinot
die wat later met een kapotte bil weende als een kind,
niet het kleine meisje dat op de schouders van papa
met wilde supportersogen haar held Alaphilippe aanmoedigde.
Naast de stoomtreinen Aimé en Thomas De Gendt was het
Colombia boven met good old Quintana en natuurlijk
vooral jonge snaak Bernal die zijn indianenvolkje
rond de totempaal van op zijn paard van carbon aan het dansen zette,
eindelijk werd alle blank superioriteitsgevoel op zijn plaats gezet,
zelfs hagel, sneeuw of modder konden dit feest niet bederven,
ik zie hoe revelatie Wout Van Aert thuis revaliderend geniet
van zoveel heerlijke eerlijkheid en van de immense kracht
waarmee ploegmaat Laurens de Plus zijn kopman
in Parijs op het podium duwt, altruïsme pur sang
in een sport die boeiend blijft ook al doet de commerce
haar best om er de heroïek en poëzie uit te verdrijven.
Vive le vélo, vive le Tour !
‘Il pleure dans mon coeur comme il neige sur le Tour’
-naar Paul Verlaine (1844-1896)-
We zullen nooit weten wie op de Montée des Tignes
als eerste door de finish zou zijn gegaan,
maar de Col de l’ Iseran sprak wel duidelijke taal:
mijn droom was in de maak met Egan Bernal
die als indiaan alle scalpen aan zijn gordel had.
Een lawine van hagel en sneeuw legt de Tour lam,
een bulldozer doet zijn stinkende best om te ruimen
maar ook de business van het wielerspektakel
hapert en stokt, hier is geen doorkomen aan
voor gekleurde ventjes op een frame van carbon en
twee onmachtig dunne bandjes die al slippen
wanneer een renner aan het niezen gaat.
Laat me een traan wegpinken voor de Colombiaan
die vandaag zijn land in vuur en vlam wou zetten
maar nu toch nog even de wet van de natuur
moet ondergaan voor het geel finaal
in de stad van Napoleon Macron
over zijn frêle schouders gaat.
Ach, de Alpen
Ook de strijdvaardige Hannibal trok ooit
over de Alpen (lees Titus Livius).
Waarschijnlijk te voet of klimmend en dalend
op de rug van een ezel of een paard
en wie weet, hoog op de dikke nek
achter de flaporen van een Afrikaanse olifant.
Maar niet op een flitsende fiets, nee niet
op een licht tikkende racefiets
over het asfalt van een asfaltbaan.
Hendrik Carette
over de Alpen (lees Titus Livius).
Waarschijnlijk te voet of klimmend en dalend
op de rug van een ezel of een paard
en wie weet, hoog op de dikke nek
achter de flaporen van een Afrikaanse olifant.
Maar niet op een flitsende fiets, nee niet
op een licht tikkende racefiets
over het asfalt van een asfaltbaan.
Hendrik Carette
Sangre de Nairo
Met de stigmata van de lijdende renner op de trui
over de meet: de kleine donkere indiaan draagt
de bloedvlek als een rode groet voor zijn volk
dat hoog in Colombiaanse dorpen zijn naam scandeert.
Blanke mannen figureren in zijn schaduw als schuwe wezels,
hun koppen lopen rood aan, ze zweten hun verlies uit
in stilte en nederigheid en erkennen hun Meester.
Ik kniel neer voor het altaar van de koers en
smeek om een gekleurde winnaar van de Tour,
of hij nu zwart of bruin of geel is maakt me niets uit,
Bernal komt er aan, een pezig broertje van Quintana,
misschien moeten ze maar samen aan de slag gaan
om in Parijs een bruin kopje door de gele trui te wurmen.
Applaus op alle banken, zelfs van de gele….hesjes !
Vraagje aan de wielerliefhebbers
Wie is de beste, sterkste, snelste
en mooiste wielrenster in onze lage landen?
Is het Annemiek, Puck of Marianne?
Is het Jessie of misschien wel Jolien
is het Kaat of zou het toch Lotte zijn?
Ik weet het niet, ik weet geen reet
maar in de storende oortjes in mijn oren
klinken geen namen als Machteld en Adelheid
zelfs geen Zulma, Zenobia of Zinalda
en helaas geen Salomé en geen Calamity Jane.
Hendrik Carette
en mooiste wielrenster in onze lage landen?
Is het Annemiek, Puck of Marianne?
Is het Jessie of misschien wel Jolien
is het Kaat of zou het toch Lotte zijn?
Ik weet het niet, ik weet geen reet
maar in de storende oortjes in mijn oren
klinken geen namen als Machteld en Adelheid
zelfs geen Zulma, Zenobia of Zinalda
en helaas geen Salomé en geen Calamity Jane.
Hendrik Carette
Maxime très fort
voor mijn vriend Valrie
Ze worden niet altijd met de nodige égards bedacht,
de renners die zich uitsloven voor de roem van anderen,
ze gaan kilometerslang lang tekeer alsof hun leven er van afhangt,
malen de eindeloze afstand tussen opeengeklemde tanden,
de mond opengesperd boven de open rits van het shirt.
Zo zag ik vandaag Monfort in de wind op weg naar Nimes
tussen rijen dorstige platanen aan de slag met puur labeur,
de krachtige Ardennees die al jaren in de inkom van het restaurant
Le Vieux Chêne in Nadrin in zijn kleurenfoto staat te pronken.
Maxime is onze eigen Belgische versie van Tony Martin,
-genaamd Der Panzerwagen-, eveneens altruïstisch pure top.
Monfort, terecht met het woord sterk in de familienaam,
stevig gepantserd tegen luiheid en verval
zoals de tank die in Bastogne zonder oorlog staat te pronken.
Dit is het soort renners dat ik koester, voor hen kijk
als het moet urenlang naar het monotone koersen,
zij zijn de gladiatoren in de arena van de Tour.
Rustdag
Zij ziet de berg die hij beklimmen zal
de zon die het groen droogt aan een lijn
het geel dat verloren hangt over een balkon
versierd met jargon dat zij niet kent
de beek stil ruisend door het dal
Zo staat ze naar hem uit te kijken na al
die eenzame nachten in het verre vaderland
zelfs geen hond slapend aan haar voeten
In een microfoon spreekt hij woorden
in zijn nette vrijetijdskledij
gesouffleerd door de leider van zijn ploeg
het bedrijf dat hem te eten geeft
voor het fatsoen waarmee hij is opgevoed
En als hij zijn commerciële plichten heeft
vervuld moet hij zich weer snel verkleden
Voor de liefde is er nog geen tijd
want om te rusten moet hij bewegen
niet in bed, maar over ’s Heeren wegen
Harmen Malderik
de zon die het groen droogt aan een lijn
het geel dat verloren hangt over een balkon
versierd met jargon dat zij niet kent
de beek stil ruisend door het dal
Zo staat ze naar hem uit te kijken na al
die eenzame nachten in het verre vaderland
zelfs geen hond slapend aan haar voeten
In een microfoon spreekt hij woorden
in zijn nette vrijetijdskledij
gesouffleerd door de leider van zijn ploeg
het bedrijf dat hem te eten geeft
voor het fatsoen waarmee hij is opgevoed
En als hij zijn commerciële plichten heeft
vervuld moet hij zich weer snel verkleden
Voor de liefde is er nog geen tijd
want om te rusten moet hij bewegen
niet in bed, maar over ’s Heeren wegen
Harmen Malderik
De bevoorrading
Mijn verzorgers en verzorgsters, mijn masseurs en masseuses
weten wat ik moet eten
tijdens het klimmen en het dalen en vooral tijdens het freewheelen.
Dit zijn mijn verplichte keuzemenu’s voor het hele wielerseizoen:
vier rijsttaartjes en twee groengele bananen,
vier geraspte appelen en een koude konijnenpoot,
vier rolmopsen in Luikse saus,
vierhonderd gram rauw rood vlees en een liter limonade,
vier broodjes gevuld met saucisson de Paris,
vier Geraardsbergse krakelingen en een liter groene thee,
vier kruisbessenvlaaien uit Maastricht,
vier broodjes met cervela en paardenmelk uit Koekelare
of gewoon vier droge worsten uit Koolskamp.
Dit alles om de vier dagen aangevuld met hormonen en ketonen
en in de winter minstens viermaal één liter verboden stierenbloed.
Hendrik Carette
weten wat ik moet eten
tijdens het klimmen en het dalen en vooral tijdens het freewheelen.
Dit zijn mijn verplichte keuzemenu’s voor het hele wielerseizoen:
vier rijsttaartjes en twee groengele bananen,
vier geraspte appelen en een koude konijnenpoot,
vier rolmopsen in Luikse saus,
vierhonderd gram rauw rood vlees en een liter limonade,
vier broodjes gevuld met saucisson de Paris,
vier Geraardsbergse krakelingen en een liter groene thee,
vier kruisbessenvlaaien uit Maastricht,
vier broodjes met cervela en paardenmelk uit Koekelare
of gewoon vier droge worsten uit Koolskamp.
Dit alles om de vier dagen aangevuld met hormonen en ketonen
en in de winter minstens viermaal één liter verboden stierenbloed.
Hendrik Carette
Als ik aan Pau denk ...
denk ik aan
Davide Cassani, de Italiaan,
en zijn ontmoeting
met de schoonbroer
van ‘n Mexicaan,
denk ik aan
al die wilde verhalen,
waarmee ‘t journaille
de voorpagina
van hun krant wilde halen,
denk ik aan
die avond in ‘t Mercure,
waar de Raboploeg
aan ‘t muiten sloeg,
ongelooflijk, ‘très dure’,
denk ik aan
Theo, van achter de Rooij,
voor even vuilnisman,
ingehuurd voor
‘t opruimen van de zooi,
zie ik Rasmussen,
de man, die ging voor ’t geel,
huilend op de achterbank,
‘t werd hem even te veel.
Nol van ‘t Wiel
A la recherche du Tourmalet
19 juli 1999: ik pak met 52 jaar jonge knoken
vanuit hemels Lourdes mijn eerste col aan,
de Tourmalet -noblesse oblige -,
de altijd Lieve Vrouw heeft me uitgewuifd
van in haar grot, de dichter is haar dankbaar en
klimt daarna devoot zijn benen stuk om nog te zwijgen
van zijn leeggepompte longen die proberen om
een minimum aan zuivere Pyreneeënlucht te vangen.
20 juli 2019, twintig jaar en één dag later:
de zon brandt de renners naar omhoog,
Tim Wellens heeft de scalp van de Soulor
aan zijn bollenrijke body toegevoegd voor hij
aan de meer dan 2000 meter hoge reus begint.
Ik zie collega-dichter Patrick Conrad
zijn dagelijkse metamorfose van Ovidius ondergaan en
als renner van wiel wisselen, o dagelijkse poëzie
van velg en spaken.
Buurjongen Laurens De Plus duwt zijn lijf leeg
voor zijn leider en wordt daarna lijder.
La douce France deelt op de top harde meppen uit:
Pinot op een, Alaphilippe op twee.
Zelfportret als Romain Bardet
Ik zou zo graag mezelf volkomen doorgronden
tot in mijn droomvezels en mijn antidroomvezels
mijn antilichamen die mij dwingen om te falen
tot in het kleinste stofje in mijn spiedend oog
In mijn dromen sta ik vaak alleen aan de kant
Ik wissel van fiets halfweg de beklimming
stap dan even verder op een nog kleinere fiets
en dan verder … tot ik helemaal in het niets verdwijn
zoals een dichter die naarmate hij meer schrijft
anoniemer wordt, tot zelfs hij zijn naam vergeet
Wissen is een deel van mijn geschiedenis
In mij droomt die dichter: ik stijg boven mezelf uit
op de top van Tourmalet vanuit Luz- Saint- Sauveur
Die dichterlijke blik is wat mij nog redden kan. Of niet.
Norbert de Beule
tot in mijn droomvezels en mijn antidroomvezels
mijn antilichamen die mij dwingen om te falen
tot in het kleinste stofje in mijn spiedend oog
In mijn dromen sta ik vaak alleen aan de kant
Ik wissel van fiets halfweg de beklimming
stap dan even verder op een nog kleinere fiets
en dan verder … tot ik helemaal in het niets verdwijn
zoals een dichter die naarmate hij meer schrijft
anoniemer wordt, tot zelfs hij zijn naam vergeet
Wissen is een deel van mijn geschiedenis
In mij droomt die dichter: ik stijg boven mezelf uit
op de top van Tourmalet vanuit Luz- Saint- Sauveur
Die dichterlijke blik is wat mij nog redden kan. Of niet.
Norbert de Beule
Col du Tourmalet
Ja, voor een klimgeit viel het misschien mee
Mij lijkt het voor een rennerslichaam slopend
Daarom doe ik mijn klimwerk altijd lopend
Ik fiets gemakkelijker naar benee
In ‘t zadel kom ik nog geen molshoop op
Maar naar beneden rij ik vaak op kop
Gezienus Omvlee
Mij lijkt het voor een rennerslichaam slopend
Daarom doe ik mijn klimwerk altijd lopend
Ik fiets gemakkelijker naar benee
In ‘t zadel kom ik nog geen molshoop op
Maar naar beneden rij ik vaak op kop
Gezienus Omvlee
De zomer van 2019
Welke memories is Tom
momenteel creating
overweegt hij serieus
een overstap
naar de Koningen
van Ketonen
met wie zat hij laatst
op het terras van
In Kanne en Kruike
mag hij nu al
de pees leggen
op die knie,
zoveel vragen sjouwt
hij met zich mee,
geen wonder toch
dat ik hem een kaarsje
branden zag
bij de Sterre de Zee
Miel Vanstreels
momenteel creating
overweegt hij serieus
een overstap
naar de Koningen
van Ketonen
met wie zat hij laatst
op het terras van
In Kanne en Kruike
mag hij nu al
de pees leggen
op die knie,
zoveel vragen sjouwt
hij met zich mee,
geen wonder toch
dat ik hem een kaarsje
branden zag
bij de Sterre de Zee
Miel Vanstreels
De Vloek van Pau
19 juli 1990: ik zit in de Lotto-wagen op weg naar Pau
naast wielervoedstervader Braekevelt – hij ruste in vrede -:
voor ons rijdt het duo Bruyneel-Konyshev met in hun zog
Tourdirecteur Leblanc die ons soms autoritair het zicht belet.
Jef vloekt af en toe, stil en op zijn West-Vlaams omdat
hij weet dat Johan in de spurt geen kans maakt
tegen snelle Dimitri uit het land der Karamazovs.
Het is bloedheet in Pau, Bruyneel zweet aan de meet
zijn verdriet uit en vult met Perrier zijn verloren vochtpeil aan.
19 juli 2019: ik vloek thuis haast mijn televisie stuk wanneer
Van Aert zich in een bocht en dranghekken te pletter rijdt,
de joviale Wout die ons een verloren winter deed vergeten
voelt en ziet hoe zijn droom uiteenspat op asfalt,
hier stopt zijn race naar roem tegen de tijd,
hier likt mijn sport haar diepste wonden.
Nog dit: cha-Pau Julian Alaphilippe !
Le bien Aimé
De Gendt de 2de zijn is geen geschenk in deze Tour
wanneer de nummer 1 de pannen van de daken koerst.
En toch.
Een tijdje geleden zat ik bij Aimé thuis om te horen
hoe hij zijn toekomst zag: bescheidenheid troef
maar in zijn ogen zag ik het brandend vuur en
wanneer ik ook nog naar zijn benen keek wist ik:
deze jongeman heeft kans om het te maken,
het zit goed in het blonde kopje en aan spieren
geen gebrek, misschien wordt hij nog Le Bien Aimé
die op een dag de bloemen en het podium haalt.
Vandaag reed hij zich tussen loosers
op weg naar Toulouse de Strijdlust bij mekaar,
er was wat flets Frans gepruttel van een medevluchter
die niet goed verstaat wat koersen feitelijk is:
slim en sterk zijn, toeslaan als de tegenstrever
tekenen van zwakte toont en solo doorgaan
tot het ooit lukt.
Bien fait, Aimé en blijf zo doorgaan !
Mijn eerste helden
Wij woonden toen in Assebroek aan de kerkhofdreef
bij het kerkhof waar de dagen trager waren.
Mijn ouders hadden toen een grote meubelkast;
met daarin gemonteerd een kleine radio
met op het soms verlichte glas de namen
van steden als Berlijn, Rome en Monte-Carlo.
Mijn helden waren de Italianen Bartali en Coppi
maar nooit vergeet ik die andere namen:
Pino Cerami en Raymond Impanis.
En dan die naam van de Luxemburger Charly Gaul.
Wij woonden toen in Assebroek aan de kerkhofdreef
en ook ik koerste toen in gedachten
met mijn eerste helden
elke keer weer over de Bergen
met mijn geheime doping van zwart stierenbloed.
Hendrik Carette
Amazing legs
Hij had het over ‘poeier in de benen’ en
zijn ‘amazing legs’
die vandaag zo verbazend sterk en onvermoeibaar waren
dat hij het ganse peloton aan flarden reed.
Zo zie ik ze graag, de renners, aanvallend alsof
hun leven er van afhangt, Thomas Obelix
die lekker ouderwets à la Briek Schotte
op geen duwtje méér kijkt en
als een stukje blikken speelgoed
opgewonden over hellingen walst.
Vandaag werd hij eindelijk beloond,
zoals op zijn onovertroffen Stelvio-moment,
ik koester Thomas, dankbaar om zoveel Tour-plezier,
een exploot om in te lijsten.
La Planche du beau Dylan
Les Belles Filles worden door een demarrage
van hun mythologisch podium geduwd:
Dylan kust zijn mooi en stralend lief en
haalt zijn Slag der Gulden Sporen thuis,
het plezante kopje danst van interview naar interview,
de rode trui brandt in het woordenvuur en
voor één keer is Limburg niet echt traag te noemen.
Ach, wat kan koers mooi en simpel zijn,
gewoon hard duwen en nooit doodgaan,
een feest van zweet op arm en kuiten,
de derailleur die het vertikt om door te slaan en
dan gewoon de armen in de lucht,
meer moet dat niet zijn in het groen van de Vogezen.
Simpel: Wout!
‘Simpel’ staat er op het petje waarmee hij zichzelf
uit de zon en de sponsor in the picture zet:
kan het dan nog misgaan als alles zo eenvoudig is
voor deze mooie sterke jongen met dijen en
een kopje om u tegen te zeggen ?
Van wintermodder en slalommen langs wilg en prikkeldraad
naar asfalt, cols en vluchtheuvels overgewaaid,
een neofiet met nooit geziene punch en uithouding,
limousine op de tijdritfiets en snel als een panter aan de meet
maar vooral altijd goedgezind en aanspreekbaar,
kortom: de ideale schoonzoon voor vaders en moeders
die in het rijtje staan om hem aan hun dochter te koppelen.
En dan nog die lachrimpels om de mond of van zijn kwieke ogen
breed over zijn wangen uitgesmeerd, een verademing
in deze veelal humorloze, kille wereld.
Albi zag een nieuwe jonge god, alleluja !
De wonderlijke West-Vlaamse coureurs of wielrenners
De Reus van Ruddervoorde klopte op 13 april 1958
op de beroemde piste van Roubaix in de sprint
Rik Van Looy, Rik van Steenbergen en Miguel Poblet.
Een coureur uit Lombardsijde had een waterverslaving
en dronk meer water dan een koe maar dronk
aan het einde van de koers champagne uit zijn bidon.
Een andere was een knappe boerenknecht uit Zevekote
die vóór de oorlog wel tweemaal de Tour de France won
en uiteraard alleen in het West-Vlaams kon vloeken.
En de laatste Flandrien kwam zowaar uit Kanegem
waar ook kardinaal Godfried Daneels werd geboren
en waar niemand, zoals iedereen weet, nog van iets weet.
Hendrik Carette
op de beroemde piste van Roubaix in de sprint
Rik Van Looy, Rik van Steenbergen en Miguel Poblet.
Een coureur uit Lombardsijde had een waterverslaving
en dronk meer water dan een koe maar dronk
aan het einde van de koers champagne uit zijn bidon.
Een andere was een knappe boerenknecht uit Zevekote
die vóór de oorlog wel tweemaal de Tour de France won
en uiteraard alleen in het West-Vlaams kon vloeken.
En de laatste Flandrien kwam zowaar uit Kanegem
waar ook kardinaal Godfried Daneels werd geboren
en waar niemand, zoals iedereen weet, nog van iets weet.
Hendrik Carette
Zelfportret als Dries van Agt
Als jongetje kreeg ik het zwemmen nooit echt onder de knie
Bij het voetballen deed ik iets wat op natrappen leek naar gras
Als puber werd ik louter maar geduld bij tennis of bij hockey
Men rekende waarschijnlijk op geldelijke steun van mijn familie
Bij het schaatsen miste ik altijd de kouwelijkste bocht
Ik worstelde met mijn eigen angst en bleek gewicht
huiverde bij de gedachte aan stijgbeugel en paardenhoofd
Alleen bij het fietsen ging het uitzinnig hard en roekeloos
Maar ik kreeg geen racefiets van mijn burgerlijke vader
Burgemeesters, zakenmensen, bankiers en hoogleraars
hoorden niet tussen vloekend en spuwend volk
Toch kwam er later meer dan een omwenteling. Ik spuwde
met voldoening op de maanvlakte van de Mont Ventoux
Kreeg bij de koffie Rini Wagtmans op bezoek. Hij vloekte binnensmonds.
Norbert de Beule
Bij het voetballen deed ik iets wat op natrappen leek naar gras
Als puber werd ik louter maar geduld bij tennis of bij hockey
Men rekende waarschijnlijk op geldelijke steun van mijn familie
Bij het schaatsen miste ik altijd de kouwelijkste bocht
Ik worstelde met mijn eigen angst en bleek gewicht
huiverde bij de gedachte aan stijgbeugel en paardenhoofd
Alleen bij het fietsen ging het uitzinnig hard en roekeloos
Maar ik kreeg geen racefiets van mijn burgerlijke vader
Burgemeesters, zakenmensen, bankiers en hoogleraars
hoorden niet tussen vloekend en spuwend volk
Toch kwam er later meer dan een omwenteling. Ik spuwde
met voldoening op de maanvlakte van de Mont Ventoux
Kreeg bij de koffie Rini Wagtmans op bezoek. Hij vloekte binnensmonds.
Norbert de Beule
Geklopt in massasprint
Ten onder door de chaos en de stress
Zeg maar een combinatie van factoren
Bij topsport zit het dan tussen de oren
Je bent daardoor vaak niet goed bij de les
Het is dan meer dan een bijkomstigheid
Dat je jezelf dan in de wielen rijdt
Gezienus Omvlee
Gezienus Omvlee volgt de Tour de France 2019,
iedere dag een etappegedicht
Zeg maar een combinatie van factoren
Bij topsport zit het dan tussen de oren
Je bent daardoor vaak niet goed bij de les
Het is dan meer dan een bijkomstigheid
Dat je jezelf dan in de wielen rijdt
Gezienus Omvlee
Gezienus Omvlee volgt de Tour de France 2019,
iedere dag een etappegedicht
Brommer op zee *
wielrennen is fietsen tot de cadans in je hoofd stijgt
is eindeloos de tijd vermalen op twee wielen, wielen
die het spel spelen ˂in dit geval˃ van prooi en jager
wielrennen is kramp in je vingers en benen die werken
is de paardenkracht van zadel en stijgbeugels
is in gesprek blijven met de dorst naar water
hoe hol kan de echo klinken in het hooggebergte
met slechts de bijval van een grijsbruin potig rund
haar zware bel die bij herhaling de laatste ronde luidt
het wordt blauw voor je ogen, de wolken spuwen vuur
oud regenwater spettert over de rand, klaterende
overlevingsplantjes in kieren en zwarte scheuren in asfalt
of trekken haarspelden misschien kunstenaars aan?
je verft de weg groen, de lucht vaalwit, je fiets paars
je sokken wassen zichzelf, gaan spontaan weer schuimen
je ruikt zout van wier en zeekraal of kan dat eigenlijk niet?
net als je gebalde vuist de zon raakt die onder wilde gaan
biedt een eenzame wandelaar zijn krant en schreeuwt:
je kan het, water en oefenen! dalen nú ˂al zie je het niet˃
je steigert, je daalt, je schiet weg met je brommer op zee
Bert Struyvé
* geïnspireerd door J.M.A. Biesheuvel ‘Brommer op zee’ 1972.
is eindeloos de tijd vermalen op twee wielen, wielen
die het spel spelen ˂in dit geval˃ van prooi en jager
wielrennen is kramp in je vingers en benen die werken
is de paardenkracht van zadel en stijgbeugels
is in gesprek blijven met de dorst naar water
hoe hol kan de echo klinken in het hooggebergte
met slechts de bijval van een grijsbruin potig rund
haar zware bel die bij herhaling de laatste ronde luidt
het wordt blauw voor je ogen, de wolken spuwen vuur
oud regenwater spettert over de rand, klaterende
overlevingsplantjes in kieren en zwarte scheuren in asfalt
of trekken haarspelden misschien kunstenaars aan?
je verft de weg groen, de lucht vaalwit, je fiets paars
je sokken wassen zichzelf, gaan spontaan weer schuimen
je ruikt zout van wier en zeekraal of kan dat eigenlijk niet?
net als je gebalde vuist de zon raakt die onder wilde gaan
biedt een eenzame wandelaar zijn krant en schreeuwt:
je kan het, water en oefenen! dalen nú ˂al zie je het niet˃
je steigert, je daalt, je schiet weg met je brommer op zee
Bert Struyvé
* geïnspireerd door J.M.A. Biesheuvel ‘Brommer op zee’ 1972.
Merckx de Messias
uit: De Muur 65
- I -
Van mei '68 naar juli '69
De voor Merckx zegerijke Tour van '69 deed in niets
meer denken aan de mini-Révolution Française van mei '68:
op zondag de 20ste juli kwam Julius Caesar plots
opnieuw tot leven met zijn mateloos geciteerde woorden
dat de Belgen de dappersten der Galliërs zijn.
Eddy triomfeerde met de vingers in de neus:
tegenstanders werden weerloze Lilliputters,
met zijn tot Gulliver omgevormde koersbody en
een geur van lavendel om het gelauwerd hoofd
reed de jonge reus cols, asfalt en beton aan flarden,
na dertig lege jaren werd in een zee van zonnebloemen
voor het naar geel snakkend Belgisch koersvolkje
een nieuwe koers-Messias geboren. Alleluja.
Maar het Tourtriomfjaar van de jonge wielergod was
ook glorieus voor een Armstrong zonder koersfiets
die in een sneeuwwit ruimtepak de maan bewandelde
terwijl Jan Palach zich in zijn vurige strijd
tegen de dictatuur in Praag tot toorts omvormde.
In een kruitwalm van twee wereldoorlogen trad dat jaar
de immer stokstijf fiere Generaal De Gaulle terug,
Arafat en Kadhafi traden dan weer triomfantelijk aan en
Samuel Beckett zat sereen te wachten op Godot
toen hij met de Nobelprijs werd bekroond.
En Merckx: hij keerde in goudgeel gehuld
met zijn ravissante Claudine naar Belgenland terug,
in zijn valies een kleurrijke mini-klerenwinkel
van alle kannibaalgewijs gewonnen Tourtruien.
- II -
Licht na duisternis
Het was alsof de duistere Middeleeuwen en
de sombere kleuren en taferelen uit schilderijen
van de Vlaamse Meesters Permeke en Spilliaert
over de Belgische Ronderenners lagen gedrapeerd:
drie uitgemergelde decennia zonder gele trui in Parijs,
Sylvère Maes was in 1939 de laatste der Mohikanen,
daarna ging samen met het macabere Derde Rijk
boven Pyreneeën- en Alpencols het glorieuze licht uit,
supporters dronken zich tussen Schelde en Maas strontzat
boven en onder cafétafels. Tot hun kolerieke vrouwen
hen ophaalden om samen ruziënd en wankel
de trieste tocht naar het kille huis aan te vatten.
Maar in Meensel-Kiezegem of all places
was in de lente van 1945 een jongetje geboren
boven wiens wieg de ster was blijven stilstaan:
de donkere bladzijden van de vijf jaar durende gruwel
werden er in één ruk euforisch omgedraaid,
kleine Eddy was de Wieler-Messias waarop
al zo lang hopeloos en smachtend werd gewacht,
drie koningen stonden klaar om hem te begroeten.
Hij werd in doeken gewikkeld en gekoesterd,
mama Jenny waakte over hem als een klokhen ,
zijn kinderjaren vlogen flitsfietsend voorbij,
het jongetje had het zegevuur in de donkere ogen,
België 's hoop in bange dagen was gearriveerd,
een drinkbus Beaujolais Nouveau met lange afdronk.
- III -
Eddy denkt, Eddy droomt
Wat ging er om in dat kopje met de Elvis-bakkebaarden
van de jonge seigneur in roodwitte Faema-trui op een fiets
die maagdelijk wit was gekleurd en zijn naam droeg ?
Dacht hij bij de start in Roubaix al aan het geel
dat hem drie weken later zou doen stralen als
een echte Roi Soleil en aan het koningrijk België
een ongeziene maar o zo verdiende koersorgie zou bezorgen ?
De zedige en devote koning Boudewijn zou Eddy snel
in zijn paleis ontvangen en kreeg een vers gewassen koerstrui
in de handen gestopt waarvan het felle geel hem vooral
aan zijn geliefde tricolore vlag deed denken.
Ja, wat ging er in dat jonge Merckx-kopje om,
hoe zwaar wogen roes en roem op zijn schouders,
spookte het drama van Savona nog door zijn hoofd,
de stad waar hij wellicht door de Italianen was geflikt ?
Of dacht hij ook aan de vele glorieuze momenten
van het voorjaar in San Remo, Vlaanderen en Luik ?
- IV -
The Wolfpack avant la lettre
In deze wielertijden van ketonen en carbon wordt
veelal gratuit gegoocheld met opgeblazen begrippen
die extreem theatraal klinken, zo bijvoorbeeld The Wolfpack
dat met scherpe tanden en wilde haren door journalisten
op de troepen van ploegleider Lefevre wordt geplakt.
In verre koerstijden toen de schaarse kamwielen nog spraken
was er al de rode Faema-falanx van Keizer Rik Van Looy,
met de komst van Caesar Merckx zagen supporters
hoe een nieuwe Romeinse cohorte werd geboren.
Ere wie ere toekomt en daarom hierna hun namen
die vandaag onverdiend in muffe archieven liggen begraven:
Mintjens, Reybroek, Scandelli, Spruyt, Stevens, Swerts,
Van den Berghe, superknecht Van den Bossche en
Vic Van Schil omringden hun leider met de zorg
waarmee een moeder dagelijks haar kroost soigneert,
zij legden pleisters op de kleine wonden van de Meester,
koersten gaten dicht en deden kilometerslang kopwerk.
Tot de tegenstand kraakte en finaal ten onder ging.
- V -
Prelude op de Ballon d' Alsace
Mijn gedateerde body kreunde zich in de lente van 2018
naar de beboste top van de Ballon d' Alsace omhoog,
ik botste er met de harde waarheid van de jaren en dacht
weemoedig aan de jonge Merckx die een halve eeuw eerder
tussen Mulhouse en Belfort op deze Vogezencol plankgas gaf en
de tegenstand een pikant voorsmaakje bezorgde
van wat hen later in de Pyreneeën te wachten stond.
De Germaanse krachtpatser Rudi Altig kraakte er
samen met de getaande Galera en Le Gitan De Vlaeminck
als riet in de wind, ik zie op de eerlijke zwart-witfoto's
hoe oermens Altig zich over het stuur gebogen geselt
met de pijn van scheurende spieren en een rode kop
die de jeugdige overmacht met tegenzin aanvaardt.
En Merckx: hij werd de renner-adelaar die zijn vleugels
als een doodskleed over zijn tegenstanders spreidde,
de zon straalde gul zegegensters in zijn oog,
hier werd op woeste Wagneriaanse klanken
een nieuw Tourtijdperk ingeluid.
- VI -
Tussen Luchon en Mourenx
Op die bovenaardse dinsdag de 15de juli steken de Pyreneeën
met hun verzamelde hautaine stenen koppen boven renners en
landschap uit, het peloton krimpt tot een opgerolde egel
wanneer Merckx zijn duivels ontbindt en als een adelaar
boven de hoge toppen zweeft, zich met ongeziene kracht
een ereplaats in het gulden wielerboek toe-eigent.
Eddy zet de Tourmalet als voorgerecht op het menu en
daalt daarna als een menselijke meteoor naar beneden,
zijn opponenten verzeilen spartelend in de achtergrond,
namen die tot dan als Tourklokken klonken verschrompelen
onder de zon: Pingeon, Janssen en Gimondi worden
tot schuwe schaduwen van hun Tourroem herleid,
de Aubisque plaatst de nieuwe heerser op een gouden troon
die hij jarenlang krachtig en ongenaakbaar zal bezetten.
De klep van de muts in de bezwete nek,
in de donkere ogen de onbewogen heersersblik ,
het nummer 51 op het sneeuwwitte frame,
het mysterieus gaasverband rond de rechterpols,
de gezwollen aders op de armen, de natte bakkebaarden:
eeuwige details op een stijlvolle zwart-witfoto
waar je het felle truigeel zelf moet bij denken.
willie verhegghe
- I -
Van mei '68 naar juli '69
De voor Merckx zegerijke Tour van '69 deed in niets
meer denken aan de mini-Révolution Française van mei '68:
op zondag de 20ste juli kwam Julius Caesar plots
opnieuw tot leven met zijn mateloos geciteerde woorden
dat de Belgen de dappersten der Galliërs zijn.
Eddy triomfeerde met de vingers in de neus:
tegenstanders werden weerloze Lilliputters,
met zijn tot Gulliver omgevormde koersbody en
een geur van lavendel om het gelauwerd hoofd
reed de jonge reus cols, asfalt en beton aan flarden,
na dertig lege jaren werd in een zee van zonnebloemen
voor het naar geel snakkend Belgisch koersvolkje
een nieuwe koers-Messias geboren. Alleluja.
Maar het Tourtriomfjaar van de jonge wielergod was
ook glorieus voor een Armstrong zonder koersfiets
die in een sneeuwwit ruimtepak de maan bewandelde
terwijl Jan Palach zich in zijn vurige strijd
tegen de dictatuur in Praag tot toorts omvormde.
In een kruitwalm van twee wereldoorlogen trad dat jaar
de immer stokstijf fiere Generaal De Gaulle terug,
Arafat en Kadhafi traden dan weer triomfantelijk aan en
Samuel Beckett zat sereen te wachten op Godot
toen hij met de Nobelprijs werd bekroond.
En Merckx: hij keerde in goudgeel gehuld
met zijn ravissante Claudine naar Belgenland terug,
in zijn valies een kleurrijke mini-klerenwinkel
van alle kannibaalgewijs gewonnen Tourtruien.
- II -
Licht na duisternis
Het was alsof de duistere Middeleeuwen en
de sombere kleuren en taferelen uit schilderijen
van de Vlaamse Meesters Permeke en Spilliaert
over de Belgische Ronderenners lagen gedrapeerd:
drie uitgemergelde decennia zonder gele trui in Parijs,
Sylvère Maes was in 1939 de laatste der Mohikanen,
daarna ging samen met het macabere Derde Rijk
boven Pyreneeën- en Alpencols het glorieuze licht uit,
supporters dronken zich tussen Schelde en Maas strontzat
boven en onder cafétafels. Tot hun kolerieke vrouwen
hen ophaalden om samen ruziënd en wankel
de trieste tocht naar het kille huis aan te vatten.
Maar in Meensel-Kiezegem of all places
was in de lente van 1945 een jongetje geboren
boven wiens wieg de ster was blijven stilstaan:
de donkere bladzijden van de vijf jaar durende gruwel
werden er in één ruk euforisch omgedraaid,
kleine Eddy was de Wieler-Messias waarop
al zo lang hopeloos en smachtend werd gewacht,
drie koningen stonden klaar om hem te begroeten.
Hij werd in doeken gewikkeld en gekoesterd,
mama Jenny waakte over hem als een klokhen ,
zijn kinderjaren vlogen flitsfietsend voorbij,
het jongetje had het zegevuur in de donkere ogen,
België 's hoop in bange dagen was gearriveerd,
een drinkbus Beaujolais Nouveau met lange afdronk.
- III -
Eddy denkt, Eddy droomt
Wat ging er om in dat kopje met de Elvis-bakkebaarden
van de jonge seigneur in roodwitte Faema-trui op een fiets
die maagdelijk wit was gekleurd en zijn naam droeg ?
Dacht hij bij de start in Roubaix al aan het geel
dat hem drie weken later zou doen stralen als
een echte Roi Soleil en aan het koningrijk België
een ongeziene maar o zo verdiende koersorgie zou bezorgen ?
De zedige en devote koning Boudewijn zou Eddy snel
in zijn paleis ontvangen en kreeg een vers gewassen koerstrui
in de handen gestopt waarvan het felle geel hem vooral
aan zijn geliefde tricolore vlag deed denken.
Ja, wat ging er in dat jonge Merckx-kopje om,
hoe zwaar wogen roes en roem op zijn schouders,
spookte het drama van Savona nog door zijn hoofd,
de stad waar hij wellicht door de Italianen was geflikt ?
Of dacht hij ook aan de vele glorieuze momenten
van het voorjaar in San Remo, Vlaanderen en Luik ?
- IV -
The Wolfpack avant la lettre
In deze wielertijden van ketonen en carbon wordt
veelal gratuit gegoocheld met opgeblazen begrippen
die extreem theatraal klinken, zo bijvoorbeeld The Wolfpack
dat met scherpe tanden en wilde haren door journalisten
op de troepen van ploegleider Lefevre wordt geplakt.
In verre koerstijden toen de schaarse kamwielen nog spraken
was er al de rode Faema-falanx van Keizer Rik Van Looy,
met de komst van Caesar Merckx zagen supporters
hoe een nieuwe Romeinse cohorte werd geboren.
Ere wie ere toekomt en daarom hierna hun namen
die vandaag onverdiend in muffe archieven liggen begraven:
Mintjens, Reybroek, Scandelli, Spruyt, Stevens, Swerts,
Van den Berghe, superknecht Van den Bossche en
Vic Van Schil omringden hun leider met de zorg
waarmee een moeder dagelijks haar kroost soigneert,
zij legden pleisters op de kleine wonden van de Meester,
koersten gaten dicht en deden kilometerslang kopwerk.
Tot de tegenstand kraakte en finaal ten onder ging.
- V -
Prelude op de Ballon d' Alsace
Mijn gedateerde body kreunde zich in de lente van 2018
naar de beboste top van de Ballon d' Alsace omhoog,
ik botste er met de harde waarheid van de jaren en dacht
weemoedig aan de jonge Merckx die een halve eeuw eerder
tussen Mulhouse en Belfort op deze Vogezencol plankgas gaf en
de tegenstand een pikant voorsmaakje bezorgde
van wat hen later in de Pyreneeën te wachten stond.
De Germaanse krachtpatser Rudi Altig kraakte er
samen met de getaande Galera en Le Gitan De Vlaeminck
als riet in de wind, ik zie op de eerlijke zwart-witfoto's
hoe oermens Altig zich over het stuur gebogen geselt
met de pijn van scheurende spieren en een rode kop
die de jeugdige overmacht met tegenzin aanvaardt.
En Merckx: hij werd de renner-adelaar die zijn vleugels
als een doodskleed over zijn tegenstanders spreidde,
de zon straalde gul zegegensters in zijn oog,
hier werd op woeste Wagneriaanse klanken
een nieuw Tourtijdperk ingeluid.
- VI -
Tussen Luchon en Mourenx
Op die bovenaardse dinsdag de 15de juli steken de Pyreneeën
met hun verzamelde hautaine stenen koppen boven renners en
landschap uit, het peloton krimpt tot een opgerolde egel
wanneer Merckx zijn duivels ontbindt en als een adelaar
boven de hoge toppen zweeft, zich met ongeziene kracht
een ereplaats in het gulden wielerboek toe-eigent.
Eddy zet de Tourmalet als voorgerecht op het menu en
daalt daarna als een menselijke meteoor naar beneden,
zijn opponenten verzeilen spartelend in de achtergrond,
namen die tot dan als Tourklokken klonken verschrompelen
onder de zon: Pingeon, Janssen en Gimondi worden
tot schuwe schaduwen van hun Tourroem herleid,
de Aubisque plaatst de nieuwe heerser op een gouden troon
die hij jarenlang krachtig en ongenaakbaar zal bezetten.
De klep van de muts in de bezwete nek,
in de donkere ogen de onbewogen heersersblik ,
het nummer 51 op het sneeuwwitte frame,
het mysterieus gaasverband rond de rechterpols,
de gezwollen aders op de armen, de natte bakkebaarden:
eeuwige details op een stijlvolle zwart-witfoto
waar je het felle truigeel zelf moet bij denken.
willie verhegghe
Tourgedicht 22: de laatsten zullen de eersten zijn
De heroïek van de hekkensluiter
Ji Cheng heeft het gehaald. Ruim zes uur achterstand
Geweldig van Ji Cheng (of is het toch Cheng Ji?)
Hij heeft wat afgeploeterd in het achterland
Al wint ie het in heroïek van Nibali
De eerste man uit China die de Tour ooit reed
Hij streed als taaie pionier met veel élan
Tot op de laatste dag doorstond hij steeds nieuw leed
Zo werd Ji Cheng karaktervol de laatste man
Misschien dat één Chinese jongen van ‘m hoort
Die daarmee door de wielerkoorts wordt aangetast
En ooit de held passeert die hem heeft aangespoord
Historie krijgt vanzelf vervolg. Want dat staat vast
Heel mooi ook dat vandaag zijn kopman Kittel won
Maar Ji bracht ons dit jaar een nieuwe horizon
Ko de Laat
Ji Cheng heeft het gehaald. Ruim zes uur achterstand
Geweldig van Ji Cheng (of is het toch Cheng Ji?)
Hij heeft wat afgeploeterd in het achterland
Al wint ie het in heroïek van Nibali
De eerste man uit China die de Tour ooit reed
Hij streed als taaie pionier met veel élan
Tot op de laatste dag doorstond hij steeds nieuw leed
Zo werd Ji Cheng karaktervol de laatste man
Misschien dat één Chinese jongen van ‘m hoort
Die daarmee door de wielerkoorts wordt aangetast
En ooit de held passeert die hem heeft aangespoord
Historie krijgt vanzelf vervolg. Want dat staat vast
Heel mooi ook dat vandaag zijn kopman Kittel won
Maar Ji bracht ons dit jaar een nieuwe horizon
Ko de Laat
Hoog op
Je kuiten trekken het verleden uit het dal.
De berg lijkt weliswaar van dichtbij lager
dan veraf, maar een boomgrens is geen ijkpunt.
Armstukken, hulpstukken, waar zijn ze nu?
Ritmisch klapperen je tanden de martelgang.
Gestaag, het lijkt wel of het altijd vriest.
Ooit in het dal vergat je te tanken, ook
bij de laatste pomp voor de grensovergang:
de geblokte slagboom met melkautomaat.
De krant van gisteren wacht op het hoogste
punt, vooralsnog. Strijk het glad tegen je borst,
daal en app naar het vertrek: ik kom, iets later
of niet. Elk monument hier is van steen.
Bert Struyvé
De berg lijkt weliswaar van dichtbij lager
dan veraf, maar een boomgrens is geen ijkpunt.
Armstukken, hulpstukken, waar zijn ze nu?
Ritmisch klapperen je tanden de martelgang.
Gestaag, het lijkt wel of het altijd vriest.
Ooit in het dal vergat je te tanken, ook
bij de laatste pomp voor de grensovergang:
de geblokte slagboom met melkautomaat.
De krant van gisteren wacht op het hoogste
punt, vooralsnog. Strijk het glad tegen je borst,
daal en app naar het vertrek: ik kom, iets later
of niet. Elk monument hier is van steen.
Bert Struyvé
Reisplan 4
Naar boven trap ik op een klein verzet
Om niet voortijdig krachten te verspelen
Dien ik die daarom zuinig te verdelen
U snapt dat ik dus op de kleintjes let
Het heuvelt hier voortdurend op en neer
Als je beneden bent dan moet je weer.
Gezienus Omvlee
Om niet voortijdig krachten te verspelen
Dien ik die daarom zuinig te verdelen
U snapt dat ik dus op de kleintjes let
Het heuvelt hier voortdurend op en neer
Als je beneden bent dan moet je weer.
Gezienus Omvlee
Giro 2019
Het winnen van een
grote ronde
is als het oplossen
van een puzzel
met héél veel
stukjes
aldus Tom,
Peter Winnen vindt
het
een mooie
vergelijking
en hoopt dat Tom
onderweg
geen stukjes kwijt
raakt,
als het Tom
onverhoeds
niet lukt deze
puzzel
op te lossen
doet hij mijn
kleindochter
(van twee) maar
na:
alle stukjes bozig
van tafel kwakken
en vrolijk zingend
een andere puzzel
pakken
Miel Vanstreels
Fabio
Ik demarreerde, plafonneerde, crepeerde
Herlanceerde, want oh ik begeerde
Leuk om te schrijven, maar ik voelde niets
Mijn hart pompte vers bloed
Ik voelde me gewoon een man op een fiets
Maar wat was ik verbijsterend goed
Stelvio, Mortirolo, Gavia, Zoncolan
Ik wilde ze oppeuzelen, na elkaar als het kan
In mijn wiel gekraak, gepiep en gezucht
Amper zeven die overleven, happend naar lucht
Alle anderen betaalden al het gelag
En dat op de derde van vijf cols van de dag
Wat genoot ik van mijn kindertijd
Ze zeggen die komt nooit meer weer
Misschien als je de Giro niet rijdt
Een flashback naar de jaren negentig, keer op keer
Soms was ik Gotti, soms Di Luca, soms Simoni
Ik zette aan, dartel speelde ik met de pedalen
Wie kan volgen? Wie komt me halen?
Niemand aldus het zichtbare lijden op hun tronie
Hoe kan dat nu? Ik reed op halve capaciteit
Een kaakslag, aan de Giro start je niet onvoorbereid
Ik begreep het niet, viel nog een keer aan
Ging als een bezetene op mijn trappers staan
Keek achterom, niemand te bekennen
L’Ultimo Chilometro, de bevrijding voor gekwelden
Niet voor mij, ik was nu mijn eigen jeugdhelden
Tranen wellen op, het wil maar niet wennen
Doch juichend en klaarwakker spring ik recht
Nog voor de strijd definitief is beslecht
Nog voor ik in volle glorie ben aangekomen
Het is van Fabio Aru dat dwaze jongetjes dromen
Matthias Vangenechten
Herlanceerde, want oh ik begeerde
Leuk om te schrijven, maar ik voelde niets
Mijn hart pompte vers bloed
Ik voelde me gewoon een man op een fiets
Maar wat was ik verbijsterend goed
Stelvio, Mortirolo, Gavia, Zoncolan
Ik wilde ze oppeuzelen, na elkaar als het kan
In mijn wiel gekraak, gepiep en gezucht
Amper zeven die overleven, happend naar lucht
Alle anderen betaalden al het gelag
En dat op de derde van vijf cols van de dag
Wat genoot ik van mijn kindertijd
Ze zeggen die komt nooit meer weer
Misschien als je de Giro niet rijdt
Een flashback naar de jaren negentig, keer op keer
Soms was ik Gotti, soms Di Luca, soms Simoni
Ik zette aan, dartel speelde ik met de pedalen
Wie kan volgen? Wie komt me halen?
Niemand aldus het zichtbare lijden op hun tronie
Hoe kan dat nu? Ik reed op halve capaciteit
Een kaakslag, aan de Giro start je niet onvoorbereid
Ik begreep het niet, viel nog een keer aan
Ging als een bezetene op mijn trappers staan
Keek achterom, niemand te bekennen
L’Ultimo Chilometro, de bevrijding voor gekwelden
Niet voor mij, ik was nu mijn eigen jeugdhelden
Tranen wellen op, het wil maar niet wennen
Doch juichend en klaarwakker spring ik recht
Nog voor de strijd definitief is beslecht
Nog voor ik in volle glorie ben aangekomen
Het is van Fabio Aru dat dwaze jongetjes dromen
Matthias Vangenechten
Helden
Tom vindt zichzelf
geen held,
hij houdt niet van
verering,
zelf zou hij nooit
voor een sportidool
gaan juichen
op de Maastrichtse
Markt,
hij vindt het werk
van artsen
veel belangrijker
dan zijn gekoers
maar zie, de
hartchirurg
die mij met een
paar
omleidingen
van mijn euvel
genas
fietste een zomer
eerder
in de Alpen
en droomde geregeld
dat hij net zo snel
als Tom was
Laat je banden zingen
tekst van Het Giro 2016-lied
couplet:
Dus je beklimt jezelf
en daalt in jezelf af
het landschap van je kracht
de woorden op de weg
reflectie in de plas
maar niemand klopt zichzelf
couplet:
Dus trap jezelf maar los
en rij jezelf voorbij
je vindt je weer terug
in de armen van de prijs
maar niemand wint alleen
refrein:
Laat je banden zingen
Raas je adem achterna
Jaag ons door de Jachtlaan
Over de streep
in het lied van de tijd
couplet:
Dus bijt je door de lucht
het bloed pompt in je rond
je hart snelt voor je uit
je hoofd is bij de finish
verbaasd over je huid
bridge:
Rij weg van de wedstrijd
ontsnap de trage tijd
trap je weg van jezelf
en hou je uit de wind
refrein:
Laat je banden zingen
Raas je adem achterna
Jaag ons door de Jachtlaan
Over de streep
in het lied van de tijd
Hanz Mirck
couplet:
Dus je beklimt jezelf
en daalt in jezelf af
het landschap van je kracht
de woorden op de weg
reflectie in de plas
maar niemand klopt zichzelf
couplet:
Dus trap jezelf maar los
en rij jezelf voorbij
je vindt je weer terug
in de armen van de prijs
maar niemand wint alleen
refrein:
Laat je banden zingen
Raas je adem achterna
Jaag ons door de Jachtlaan
Over de streep
in het lied van de tijd
couplet:
Dus bijt je door de lucht
het bloed pompt in je rond
je hart snelt voor je uit
je hoofd is bij de finish
verbaasd over je huid
bridge:
Rij weg van de wedstrijd
ontsnap de trage tijd
trap je weg van jezelf
en hou je uit de wind
refrein:
Laat je banden zingen
Raas je adem achterna
Jaag ons door de Jachtlaan
Over de streep
in het lied van de tijd
Hanz Mirck
Luik-Bastenaken-Luik
Komend voorjaar tussen start en eindsprint
die ene plek in de bocht waar men hoog boven
alles uit het peloton ziet naderen, golvend, jakkerend
door opgetuigde straten, de zon erbij, legt glans
op blauwe kasseien, druppels op mannenhoofden.
En op kop jij die de wind doorsnijdt, hard wegschiet.
We komen aan in Luik, altijd weer aan in Luik.
Frans Budé
die ene plek in de bocht waar men hoog boven
alles uit het peloton ziet naderen, golvend, jakkerend
door opgetuigde straten, de zon erbij, legt glans
op blauwe kasseien, druppels op mannenhoofden.
En op kop jij die de wind doorsnijdt, hard wegschiet.
We komen aan in Luik, altijd weer aan in Luik.
Frans Budé
Mathieu
Hij laat de remmen vieren, de dag
die wegzakt in een heuvelachtig peloton.
De drukplek bij M kleurt weer tot huid.
Een voorjaarszon scherpt wilskracht aan,
de straling bot genen uit tot onbeheerste groei,
of dragen anderen slippers die gaan sloffen
in de bloedende meters achter zijn pedalen.
M trekt uit zijn tenen een kleurrijk lint,
sierlijk van links naar rechts,
naar de gedoodverfde
die de hemel smeekt.
Tevergeefs, ontketening verplaatst hem,
begraaft hem met stoffer en onverholen eerbied.
En M? M beweegt niet, M ligt gevloerd,
zijn fiets en zijn gedaante. Ze zijn voor altijd één.
Bert Struyvé
die wegzakt in een heuvelachtig peloton.
De drukplek bij M kleurt weer tot huid.
Een voorjaarszon scherpt wilskracht aan,
de straling bot genen uit tot onbeheerste groei,
of dragen anderen slippers die gaan sloffen
in de bloedende meters achter zijn pedalen.
M trekt uit zijn tenen een kleurrijk lint,
sierlijk van links naar rechts,
naar de gedoodverfde
die de hemel smeekt.
Tevergeefs, ontketening verplaatst hem,
begraaft hem met stoffer en onverholen eerbied.
En M? M beweegt niet, M ligt gevloerd,
zijn fiets en zijn gedaante. Ze zijn voor altijd één.
Bert Struyvé
Patrick Sercu, een ode
Lynx, jachtluipaard en panter in de dijen van één man,
Olympisch goud en alle kleuren van de regenboog
om één en dezelfde Izegemse sterke hals en borst,
de superieure pisteschicht in al zijn glorie,
een razendsnelle diamant op twee tintelende tubes :
du jamais vu, Patrick Sercu.
De muziek van namen als Antonio Maspes
en Giuseppe Beghetto klinkt fel in mineur wanneer
Patrick de ouverture van zijn piste-opera inzet :
fijnbesnaarde eerste viool Stradivarius Sercu,
sierlijk in de gestileerde en fiere Romeinse kop en
het door Michelangelo gebeiteld atletisch lichaam.
Met splijtende demarrages klievend door sigarettenrook en
de geuren van braadworst en parfum die zes dagen lang
als een bizarre mix het houten ovaal omringen maar ook
gehard door het eenzaam labeur van zijn solo naar Charleroi,
de kou op de hemeltergende Alpencols van de Tour
en de helse hitte in de Italiaanse Giro-vlaktes.
willie verhegghe
Olympisch goud en alle kleuren van de regenboog
om één en dezelfde Izegemse sterke hals en borst,
de superieure pisteschicht in al zijn glorie,
een razendsnelle diamant op twee tintelende tubes :
du jamais vu, Patrick Sercu.
De muziek van namen als Antonio Maspes
en Giuseppe Beghetto klinkt fel in mineur wanneer
Patrick de ouverture van zijn piste-opera inzet :
fijnbesnaarde eerste viool Stradivarius Sercu,
sierlijk in de gestileerde en fiere Romeinse kop en
het door Michelangelo gebeiteld atletisch lichaam.
Met splijtende demarrages klievend door sigarettenrook en
de geuren van braadworst en parfum die zes dagen lang
als een bizarre mix het houten ovaal omringen maar ook
gehard door het eenzaam labeur van zijn solo naar Charleroi,
de kou op de hemeltergende Alpencols van de Tour
en de helse hitte in de Italiaanse Giro-vlaktes.
willie verhegghe
Amstel Gold Race
Dagen voor de koers al
fietsend sfeer proeven
in het Mergelland,
op de Schweiberg
de mannen van Lotto
kruisen, op de Eyserbos
voorbij gekeuveld worden
door die van SKY,
de Cauberg vol namen
gekalkt, de tribunes
bijna klaar,
op vrijdag de jubileum-
verhalen in de krant,
op zaterdag de Toerversie,
voor één keer niet
in het zwart,
op zondagmorgen
amper vijf minuten lopen
naar de Maastrichtse Markt
om mezelf te vergapen
aan afgetrainde lijven
wachtend op de start,
na de noen met mijn liefste
naar Keer en Gulpen peddelen
om de karavaan
een vloek en een zucht
te zien,
op tijd weer thuis
voor de finale
op TV,
horen hoe Michel en José
zich in Bemelen van berg
vergissen
gespannen wachten
tot de beslissing valt,
content zijn als de juiste renner
naar de zege sprint,
een verloren zondag hebben
als de verkeerde wint
Miel Vanstreels
fietsend sfeer proeven
in het Mergelland,
op de Schweiberg
de mannen van Lotto
kruisen, op de Eyserbos
voorbij gekeuveld worden
door die van SKY,
de Cauberg vol namen
gekalkt, de tribunes
bijna klaar,
op vrijdag de jubileum-
verhalen in de krant,
op zaterdag de Toerversie,
voor één keer niet
in het zwart,
op zondagmorgen
amper vijf minuten lopen
naar de Maastrichtse Markt
om mezelf te vergapen
aan afgetrainde lijven
wachtend op de start,
na de noen met mijn liefste
naar Keer en Gulpen peddelen
om de karavaan
een vloek en een zucht
te zien,
op tijd weer thuis
voor de finale
op TV,
horen hoe Michel en José
zich in Bemelen van berg
vergissen
gespannen wachten
tot de beslissing valt,
content zijn als de juiste renner
naar de zege sprint,
een verloren zondag hebben
als de verkeerde wint
Miel Vanstreels
VICTOR DE VICTORIEUZE
- een optimistische voorspellende vooruitblik-
Tot de eenenzestig stalen tanden gewapend en
met een Mexican wave in de gekromde rug
zal Victor zijn voornaam alle eer aandoen en
victorieus het eenzaamste uur van zijn leven
met ronkende recordkilometers bekronen,
de Griekse god Chronos zal aan zijn zijde
de zwoele lucht gestileerd aan flarden fietsen,
Montezuma-Merckx kijkt over zijn schouder mee.
Hier wordt met een vederlichte pen van carbon
pure wielergeschiedenis geschreven,
uit de door Frida Kahlo ingekleurde hemel duikt
een witte duif met een lauwerkrans in de bek
naar het naar lucht happend hoofd van Victor,
niemand reed ooit sneller op een koersovaal
van haperend hout en wurgend bochtenwerk.
Nu wachten hem de eeuwige roem en roes en
de waterglanzende liefde van zijn zeemeermin
voor een verkwikkende en verdiende duik
in het zalig warme water van Aguascalientes.
willie verhegghe
15 april 2019
één dag voor de werelduurrecordpoging van Victor Campenaerts
in Aguascalientes/Mexico
Tot de eenenzestig stalen tanden gewapend en
met een Mexican wave in de gekromde rug
zal Victor zijn voornaam alle eer aandoen en
victorieus het eenzaamste uur van zijn leven
met ronkende recordkilometers bekronen,
de Griekse god Chronos zal aan zijn zijde
de zwoele lucht gestileerd aan flarden fietsen,
Montezuma-Merckx kijkt over zijn schouder mee.
Hier wordt met een vederlichte pen van carbon
pure wielergeschiedenis geschreven,
uit de door Frida Kahlo ingekleurde hemel duikt
een witte duif met een lauwerkrans in de bek
naar het naar lucht happend hoofd van Victor,
niemand reed ooit sneller op een koersovaal
van haperend hout en wurgend bochtenwerk.
Nu wachten hem de eeuwige roem en roes en
de waterglanzende liefde van zijn zeemeermin
voor een verkwikkende en verdiende duik
in het zalig warme water van Aguascalientes.
willie verhegghe
15 april 2019
één dag voor de werelduurrecordpoging van Victor Campenaerts
in Aguascalientes/Mexico
Het koersbeest
Het koersbeest in de hel van het Franse noorden
met die oude Vlaamse oorden
voor Willie Verhegghe
Het valt en vloekt, bezweert de wielergoden
en demarreert. Het slikt en snuift, het hijgt
en maakt een plas of urineert.
En vanaf Compiègne glijdt het over de wegen
tot op de Pevelenberg of staakt de strijd in Hem.
Het klimt haastig over een bareel aan een
verlaten verroeste spoorlijn, komt te laat
voorbij Arenberg of bij die bocht aan De Boom.
Het stampt en schakelt, raakt danig bevuild
en huilt als een kind dat vecht tegen de wind,
het stof, de regen op die harde helse keienstenen.
Het wint geen koers en is geen prijsbeest.
Het is het knokige koersbeest dat blijft jagen
op het glas van mijn breed panoramisch scherm
en dat elk jaar weer die zondag domineert
alsof ik daar sta en staar vanop een berm.
Hendrik Carette
met die oude Vlaamse oorden
voor Willie Verhegghe
Het valt en vloekt, bezweert de wielergoden
en demarreert. Het slikt en snuift, het hijgt
en maakt een plas of urineert.
En vanaf Compiègne glijdt het over de wegen
tot op de Pevelenberg of staakt de strijd in Hem.
Het klimt haastig over een bareel aan een
verlaten verroeste spoorlijn, komt te laat
voorbij Arenberg of bij die bocht aan De Boom.
Het stampt en schakelt, raakt danig bevuild
en huilt als een kind dat vecht tegen de wind,
het stof, de regen op die harde helse keienstenen.
Het wint geen koers en is geen prijsbeest.
Het is het knokige koersbeest dat blijft jagen
op het glas van mijn breed panoramisch scherm
en dat elk jaar weer die zondag domineert
alsof ik daar sta en staar vanop een berm.
Hendrik Carette
Ode aan Parijs-Roubaix en mijn Leeuw
Oorlog en storm woeden
over de karrenwegels met stenen geplaveid.
Noord-Frankrijk wordt overheerst
door gladiatoren opgestaan uit arena's.
De genummerde soldaten
vechten veldslagen uit op leven en dood.
Wapengekletter overstijgt het gejoel van toeschouwers
dat over via's van Romeinen dondert.
De hoekige, bonkige stenen geselen
de kuiten van besmeurde renners.
Materiaal kraakt en plooit en breekt
onder de stampende hefbomen
van geweldenaars op hun stalen ros.
De krijgers hoesten en proesten en spugen,
vloeken, ketteren en klagen.
Pijn door val en onmacht,
maar steeds verder ploeterend door modder,
over stenen, dwars door slijkkuilen.
Twee sterke vuisten omklemmen
de trillende stuurstang.
Eén man 50 km lang vechtend tegen alles.
Grijs, moe, bemodderd, nat en vuil.
Alleen om de oogjes ietsje klaarheid.
Wapperende en zwaaiende Vlaamse vlaggen
kleuren de hemel geel-zwart.
De gladiator der gladiatoren
trekt zijn hele lijf letterlijk uit elkaar.
Onder vaandels door duikt
de Keizer der klassiekers de velodroom binnen.
760 meter gejuich en gejoel, tranen van bewondering.
Tien gestrekte vingers
als zegevierend gebaar van de 'de Vlaamse Leeuw'.
Afgematte leeuwenpoten vol slijk en blubber
zetten voet aan de grond.
Eén winnaar,
één bezieler,
één keizer,
eén echte leeuw.
Dirk Nachtergaele
over de karrenwegels met stenen geplaveid.
Noord-Frankrijk wordt overheerst
door gladiatoren opgestaan uit arena's.
De genummerde soldaten
vechten veldslagen uit op leven en dood.
Wapengekletter overstijgt het gejoel van toeschouwers
dat over via's van Romeinen dondert.
De hoekige, bonkige stenen geselen
de kuiten van besmeurde renners.
Materiaal kraakt en plooit en breekt
onder de stampende hefbomen
van geweldenaars op hun stalen ros.
De krijgers hoesten en proesten en spugen,
vloeken, ketteren en klagen.
Pijn door val en onmacht,
maar steeds verder ploeterend door modder,
over stenen, dwars door slijkkuilen.
Twee sterke vuisten omklemmen
de trillende stuurstang.
Eén man 50 km lang vechtend tegen alles.
Grijs, moe, bemodderd, nat en vuil.
Alleen om de oogjes ietsje klaarheid.
Wapperende en zwaaiende Vlaamse vlaggen
kleuren de hemel geel-zwart.
De gladiator der gladiatoren
trekt zijn hele lijf letterlijk uit elkaar.
Onder vaandels door duikt
de Keizer der klassiekers de velodroom binnen.
760 meter gejuich en gejoel, tranen van bewondering.
Tien gestrekte vingers
als zegevierend gebaar van de 'de Vlaamse Leeuw'.
Afgematte leeuwenpoten vol slijk en blubber
zetten voet aan de grond.
Eén winnaar,
één bezieler,
één keizer,
eén echte leeuw.
Dirk Nachtergaele
De val van Mathieu
in de Ronde van 2019
zijn keus is zandbak of een stoeprand
met de velgen scherpschurend ploft hij
pirouetteert hij acrobatisch een salto mortale
zwaait zijn denkbeeldige lasso door de lucht
kantelt en zwiept voorover de plavuizen tegemoet
zijn frisse kop dondert neerwaarts ruggelings
op de keien voor geen eenzaam lijden
zuchtend door het meelevend publiek
met linker hand naar rechter schouder
wielerwetenschap zweert botbreuk
zijn grimas trekt niemand in twijfel
de jonge god stortte in Icarus’ vlucht
zijn veren dwarrelden uit zijn gemoed zonk
mee met gebroken wiel carbon vervloog
het lijf leek gebroken een minuut stilte
dan rechtte zijn rug en richtte de held zich op
op de grens van spottend met reputaties
de jongeling hakkelt even verder in slow motion
herrijst daarna vol geweld zonder ego maar
stoempend langs kompanen verbouwereerd
hen achterlatend in achtervolging op zichzelf
weet hij de meet nog te bereiken als verliezend
winnaar op de streep
Kees van Meel
zijn keus is zandbak of een stoeprand
met de velgen scherpschurend ploft hij
pirouetteert hij acrobatisch een salto mortale
zwaait zijn denkbeeldige lasso door de lucht
kantelt en zwiept voorover de plavuizen tegemoet
zijn frisse kop dondert neerwaarts ruggelings
op de keien voor geen eenzaam lijden
zuchtend door het meelevend publiek
met linker hand naar rechter schouder
wielerwetenschap zweert botbreuk
zijn grimas trekt niemand in twijfel
de jonge god stortte in Icarus’ vlucht
zijn veren dwarrelden uit zijn gemoed zonk
mee met gebroken wiel carbon vervloog
het lijf leek gebroken een minuut stilte
dan rechtte zijn rug en richtte de held zich op
op de grens van spottend met reputaties
de jongeling hakkelt even verder in slow motion
herrijst daarna vol geweld zonder ego maar
stoempend langs kompanen verbouwereerd
hen achterlatend in achtervolging op zichzelf
weet hij de meet nog te bereiken als verliezend
winnaar op de streep
Kees van Meel
De Ronde 2019
Dat ‘de koers begint bij ons’
is voor de wielerfan een vast gegeven
hij wacht ongeduldig op de hoogmis
herhaald streven naar genaken van God
hoe elk jaar weer de Flandrien strijdt
om alles en ieder achter zich te laten
alleen aan de meet weet je wie de ware
na zoeven in afdaling en weer een klim
op de kasseien van Kwaremont of Paterberg
de gebeden verhoord als hem lukt
waar een eenvoudig mens van droomt
men stort zich op alledaagse gedoetjes
tooit zich één dag in het jaar als leeuw
huilt met de winnaar die over de streep stoomt
Frans Terken
is voor de wielerfan een vast gegeven
hij wacht ongeduldig op de hoogmis
herhaald streven naar genaken van God
hoe elk jaar weer de Flandrien strijdt
om alles en ieder achter zich te laten
alleen aan de meet weet je wie de ware
na zoeven in afdaling en weer een klim
op de kasseien van Kwaremont of Paterberg
de gebeden verhoord als hem lukt
waar een eenvoudig mens van droomt
men stort zich op alledaagse gedoetjes
tooit zich één dag in het jaar als leeuw
huilt met de winnaar die over de streep stoomt
Frans Terken
De fiets
de fiets
die er al stond
ver voordat jij op je tenen kon staan
later was het niet meer nodig
hangend in de beugels je op te trekken
om iets te zien, om in de wereld af te zinken
en nu, nu vlucht je in kasseienstof
ben je de naam van de klassieker vergeten
je zou alsnog de film in stukjes willen knippen
om in te plakken, op elke pagina iets
in het rood van de aarde, in het groen van de zee
conserveren en archiveren, maar waar
de fiets die je zag verdwijnt
meewind kun je niet inhalen als je frame schuurt
de fiets die in niets op jou lijkt
Bert Struyvé
die er al stond
ver voordat jij op je tenen kon staan
later was het niet meer nodig
hangend in de beugels je op te trekken
om iets te zien, om in de wereld af te zinken
en nu, nu vlucht je in kasseienstof
ben je de naam van de klassieker vergeten
je zou alsnog de film in stukjes willen knippen
om in te plakken, op elke pagina iets
in het rood van de aarde, in het groen van de zee
conserveren en archiveren, maar waar
de fiets die je zag verdwijnt
meewind kun je niet inhalen als je frame schuurt
de fiets die in niets op jou lijkt
Bert Struyvé
Gent - Wevelgem '18
Van Gent waar de poëzie torenhoog
overeind staat en niet alleen
in het huis op de Vrijdagmarkt
kleurrijk feest van shirts en wielerbroeken
geen regen die vat heeft op het zweet
het gretige van jonge jongens in de strijd
twee keer Zwarteberg en Kemmel een kruisgang
hoe ze voor de God van Vlaanderen knielen
als het verzet even hapert of verkeerd staat
het schakelen uit de vingers getrokken
nu het zich met tippen van elektriek bedient
het motortje te vroeg opgeblazen
‘Erbarme dich’ zingen toegestroomde leeuwen
langs de kant van kasseien en Plugstreet
ze moedigen met vlaggen de helden aan
die het aan het eind afleggen
tegen gehaaide kopmannen met hun oortjes
zij lezen de koers als een verweerd missaal
weten dat het doek valt op de meet
waar een washand modder van de koppen veegt
uitgeblust leven klaart op in Wevelgem
Frans Terken
overeind staat en niet alleen
in het huis op de Vrijdagmarkt
kleurrijk feest van shirts en wielerbroeken
geen regen die vat heeft op het zweet
het gretige van jonge jongens in de strijd
twee keer Zwarteberg en Kemmel een kruisgang
hoe ze voor de God van Vlaanderen knielen
als het verzet even hapert of verkeerd staat
het schakelen uit de vingers getrokken
nu het zich met tippen van elektriek bedient
het motortje te vroeg opgeblazen
‘Erbarme dich’ zingen toegestroomde leeuwen
langs de kant van kasseien en Plugstreet
ze moedigen met vlaggen de helden aan
die het aan het eind afleggen
tegen gehaaide kopmannen met hun oortjes
zij lezen de koers als een verweerd missaal
weten dat het doek valt op de meet
waar een washand modder van de koppen veegt
uitgeblust leven klaart op in Wevelgem
Frans Terken
Het bedreigde peloton
N.a.v. De Omloop Het Nieuwsblad 2019
Sloom kropen mannen over asfalt keien stroken
zagen hun geschoren benen nog eens op spatjes na
hun eergevoel fietste samen met hun grote ego’s
de langzame traagheid van de heersers op de weg
werd voorbijgestreefd door struise vrouwen
onder in de beugels met strak getrokken spieren
haar snelheid spoot voorbij het toegelopen volk
spuugde voort op Godes wegen trotseerde die
mannelijke hoogmoed van voor Adams hemelval
toen plots de wedstrijdleiding hun driestheid
tot stoppen dwong sommeerde benen stil in stand
te houden van dit razend vrouwvolk op drift
twee pelotons vol krachten gescheiden van elkaar
niets gemeenzaams niets samengebalds
maar vervuld gebleven in ieders eigen doel
de winst van een wedstrijd
voor vrouw
voor man
Sloom kropen mannen over asfalt keien stroken
zagen hun geschoren benen nog eens op spatjes na
hun eergevoel fietste samen met hun grote ego’s
de langzame traagheid van de heersers op de weg
werd voorbijgestreefd door struise vrouwen
onder in de beugels met strak getrokken spieren
haar snelheid spoot voorbij het toegelopen volk
spuugde voort op Godes wegen trotseerde die
mannelijke hoogmoed van voor Adams hemelval
toen plots de wedstrijdleiding hun driestheid
tot stoppen dwong sommeerde benen stil in stand
te houden van dit razend vrouwvolk op drift
twee pelotons vol krachten gescheiden van elkaar
niets gemeenzaams niets samengebalds
maar vervuld gebleven in ieders eigen doel
de winst van een wedstrijd
voor vrouw
voor man
Milaan - San Remo 1961
alles leek trager te verlopen:
boven op de Poggio de lepe
groep in het wiel van de Keizer
we hoorden lijzig Fred de Bruyne
voor wie de fontein nog mijlenver
stond te wachten, was er wel een fontein?
want plots verscheen de Via Roma
met één renner alleen: hij verscheen
als uit het niets gekomen, was hij
verzwegen al die tijd?
en zie: hij smijt zijn petje van plezier
in de lucht, aan zijn trui van Mercier
herkent ook Fredje hem wel terwijl
hij van vreugde slingert over de meet
en dan naderen ze: de schuivende groep
nog steeds in het wiel van de Keizer
die afgetekend wint, zou gewonnen
hebben, was er niet die andere,
onbekend nog en moe
een renner van wie we later
zouden houden onder de naam Poupou
Staf de Wilde
boven op de Poggio de lepe
groep in het wiel van de Keizer
we hoorden lijzig Fred de Bruyne
voor wie de fontein nog mijlenver
stond te wachten, was er wel een fontein?
want plots verscheen de Via Roma
met één renner alleen: hij verscheen
als uit het niets gekomen, was hij
verzwegen al die tijd?
en zie: hij smijt zijn petje van plezier
in de lucht, aan zijn trui van Mercier
herkent ook Fredje hem wel terwijl
hij van vreugde slingert over de meet
en dan naderen ze: de schuivende groep
nog steeds in het wiel van de Keizer
die afgetekend wint, zou gewonnen
hebben, was er niet die andere,
onbekend nog en moe
een renner van wie we later
zouden houden onder de naam Poupou
Staf de Wilde
Vernieuwing
Met bloemen en een obligate kus
Bewijzen dames, jong en superslank
De winnaars van een wielerstrijd hun dank:
Een ideale-maten-meiden-klus
Het nieuwe van een koers te Londen is
De rondemiss is daar een ronde miss
Frits Criens
Jef Braeckevelt
Ooit deelden wij hetzelfde
Lotto-ploeg-bed:
Tarbes trilde onder de Tour-koorts en
de nacht
was zwoel van het voorbije koersgeweld
zodat alleen de slaap voor soelaas kon
zorgen.
Maar dat was zonder de waard
van Jefs’ snurk-records gerekend:
hij trok koersdromend al zijn
klankregisters open
zodat ik me in Waterloo of Dresden
waande,
alom Stalinorgels en knetterende
mitrailleursalvo’s.
Tot groot vermaak van de renners,
’s anderendaags aan de ontbijttafel.
Maar voor de rest géén slecht woord
over deze voedstervader van de
pelotons,
deze mommelende Sancho Pancha met De
Kimpe-buik
bij wie Tchmil, Baguet en vele anderen
als gehoorzame koerszonen de krachten
vinden
die hen de vleugels naar de zege hebben
gegeven.
Ingehaalde tijd
met zijn scherpste mes snijdt hij de bochten aan
de tubes smeren zich breed uit over het asfalt
remmen breken de luchtweerstand te laat
hij overspeelt zijn hand blokkeert het voorwiel
duikelt in een vreemde boog het drassig weiland in
zijn bemodderd shirt staat hem als een koningskind
trots klieft hij dan verder de dwarse wind door eervol
fladderend langs veelkoppig publiek dat adoreert
op mystieke wijze davert hij door maar zijn trappers
malen gewoon de wegen onder hem weg hij snelt
ijlt wappert vleugelrijk op het vliegend tapijt even
kunstig als de wolkendekens boven hem zijn shirt
bemodderd maar stoer begeleiden naar het einde van (een) tijd
Kees van Meel
de tubes smeren zich breed uit over het asfalt
remmen breken de luchtweerstand te laat
hij overspeelt zijn hand blokkeert het voorwiel
duikelt in een vreemde boog het drassig weiland in
zijn bemodderd shirt staat hem als een koningskind
trots klieft hij dan verder de dwarse wind door eervol
fladderend langs veelkoppig publiek dat adoreert
op mystieke wijze davert hij door maar zijn trappers
malen gewoon de wegen onder hem weg hij snelt
ijlt wappert vleugelrijk op het vliegend tapijt even
kunstig als de wolkendekens boven hem zijn shirt
bemodderd maar stoer begeleiden naar het einde van (een) tijd
Kees van Meel
Winterstop
Hoe de fiets zonder grip tot stilstand komt
zoekend naar balans langs de wegkant
Hoe de enige tegenligger opveert, inzoomt, stopt
terwijl je al genoeg hebt aan jezelf
misschien wel boven het toegestane gewicht
maar je verplaatsen zonder fiets wekt maar argwaan
Hoe je wordt verzocht je hoofd leeg te maken
alles te deponeren in de gearriveerde spreekkamer
alles over niet eerder genomen stappen
al die onderdelen die een fietsheld onbewust vergeet
Hoe je zonder klik afstand neemt
van de vermogensmeter, de hartslagmeter, de pomp
Hoe je de moed als een chasse patate bijeenraapt
en de laatste mentale meters grondvorst
weg ziet schuiven
een tijdrit van demarrage, afzink en zwaailicht
naar een wachtkamer vol bloedeloze wintertenen
Bert Struyvé
zoekend naar balans langs de wegkant
Hoe de enige tegenligger opveert, inzoomt, stopt
terwijl je al genoeg hebt aan jezelf
misschien wel boven het toegestane gewicht
maar je verplaatsen zonder fiets wekt maar argwaan
Hoe je wordt verzocht je hoofd leeg te maken
alles te deponeren in de gearriveerde spreekkamer
alles over niet eerder genomen stappen
al die onderdelen die een fietsheld onbewust vergeet
Hoe je zonder klik afstand neemt
van de vermogensmeter, de hartslagmeter, de pomp
Hoe je de moed als een chasse patate bijeenraapt
en de laatste mentale meters grondvorst
weg ziet schuiven
een tijdrit van demarrage, afzink en zwaailicht
naar een wachtkamer vol bloedeloze wintertenen
Bert Struyvé
Dodenrit
Vechtend tegen de zwaartekracht rijd ik
in de richting van de top die mij heimelijk
toelacht, zich nog niet wil laten zien, zoals
ook de laatste bergmarmot zich als een
aangeslagen dier verborgen houdt in zijn hol.
Ik klim langs een vermoeide, trage stroom die
kronkelend zijn weg verlengt – zijn laatste
wateren bestemd voor de naderende woestijn.
Na het bereiken van de col, waar de zon zelfs
geen schamele schaduw achterlaat, daal ik
af langs de rand van een ravijn, krijg ik een
onbeperkt zicht op een kaal, godverlaten land.
Geen koe die vriendelijk naar mij loert,
geen geur van gras die ik diep snuif
geen wind die mijn haren zacht beroert –
zo trap ik het luchtledige onder mij weg.
Slechts de wielen fluiten licht als ik val
in een kokende kuip waarin zich een
achtergebleven dorp baadt, verdoofd
in zijn eeuwige middagslaap.
Harmen Malderik
in de richting van de top die mij heimelijk
toelacht, zich nog niet wil laten zien, zoals
ook de laatste bergmarmot zich als een
aangeslagen dier verborgen houdt in zijn hol.
Ik klim langs een vermoeide, trage stroom die
kronkelend zijn weg verlengt – zijn laatste
wateren bestemd voor de naderende woestijn.
Na het bereiken van de col, waar de zon zelfs
geen schamele schaduw achterlaat, daal ik
af langs de rand van een ravijn, krijg ik een
onbeperkt zicht op een kaal, godverlaten land.
Geen koe die vriendelijk naar mij loert,
geen geur van gras die ik diep snuif
geen wind die mijn haren zacht beroert –
zo trap ik het luchtledige onder mij weg.
Slechts de wielen fluiten licht als ik val
in een kokende kuip waarin zich een
achtergebleven dorp baadt, verdoofd
in zijn eeuwige middagslaap.
Harmen Malderik
Cero cero cero cinco
ach, Alberto, jij met jouw cero cinco
en toch drie rondes afgepakt
terwijl de wetenschap toen verklaarde
dat in deze dosis glenbuterol
niet stimulerend bleek
jij van het zuiverste ras
onder de colbeklimmers
en dat al dansend op de pedalen
toen je even versnelde
kon geen enkele andere
jou bijhalen
toch afgeschilderd als dief
en bedrieger terwijl jij oprecht sprak
en nog altijd verbolgen
zouden de organisatoren niet beter
voor een rechter worden gedaagd:
Lotto waagde het en heel de ploeg
werd naar huis gereden
de dames en heren, zeg maar de bonzen,
zelf met boter aan de spreekwoordelijke
knikker:
immers samenwerkend met alleenheersers
en al die slavenarbeid
jouw strijd is de mijne hopende
dat deze schurken en hun praktijken
achter de tralies verdwijnen
Houdbaarheidsdatum
Hoe lang kan de veertigplusser de benen blijven strekken
de tenen blijven krommen in vastgeklikte schoentjes
te smal voor de ingesnoerde lusten van zijn lichaam
te klein voor zijn ingezwachtelde ambities van nu
toen nog volop in potentie en vooraan in de strijd
de knuisten het stuur omklemmend alsof hoorns
het stierenvocht sijpelend uit bilnaad en langs helm
het zweet lekkend uit de poriën en bloed spugend
de adem snokkend langs adamsappel de longen haast
geknapt door druk spanning of teleurstelling ook
vaak met fiets het asfalt gezoend maar liefkozend opgepakt
in blinde liefde voor het vak van beulsknecht op de weg
wanneer wordt de laatste bidon gevuld met bloed monsters
en paspoort met geheime waarden nabruisend nog van
onvervuld verlangen om naar die ene geklopte koers
terug te kunnen in die vluchtig voorbije roemwereld
maar vooral hoe lang je nog die 180 slagen per minuut
uit het hart pompt als ritme van de ware kampioen
maar 20 slagen minder in de laatste test
of was het dertig zelfs
Kees van Meel
de tenen blijven krommen in vastgeklikte schoentjes
te smal voor de ingesnoerde lusten van zijn lichaam
te klein voor zijn ingezwachtelde ambities van nu
toen nog volop in potentie en vooraan in de strijd
de knuisten het stuur omklemmend alsof hoorns
het stierenvocht sijpelend uit bilnaad en langs helm
het zweet lekkend uit de poriën en bloed spugend
de adem snokkend langs adamsappel de longen haast
geknapt door druk spanning of teleurstelling ook
vaak met fiets het asfalt gezoend maar liefkozend opgepakt
in blinde liefde voor het vak van beulsknecht op de weg
wanneer wordt de laatste bidon gevuld met bloed monsters
en paspoort met geheime waarden nabruisend nog van
onvervuld verlangen om naar die ene geklopte koers
terug te kunnen in die vluchtig voorbije roemwereld
maar vooral hoe lang je nog die 180 slagen per minuut
uit het hart pompt als ritme van de ware kampioen
maar 20 slagen minder in de laatste test
of was het dertig zelfs
Kees van Meel
Beste T
Ik lees dat je je carrière al
geslaagd vindt, ook al win je
nooit de Tour,
in eigen land mag je dan
geschiedenis schrijven
met een zege
in het WK tijdrijden
en de Giro
maar is dat genoeg
om niet vergeten
te worden,
om niet in de marge
van het cyclisme
te belanden
over pakweg
vijftig jaar,
vraag is
wil je een Carlo Clerici
of een Jean Dotto zijn
terwijl Bartali, Bobet,
Gimondi en Lemond
je wenken,
beste T, laat het je gezegd
zijn door iemand
die al zestig jaar
geen deuk in een pakje
(smeltende) boter rijdt:
koersen doe je niet
voor vandaag of morgen,
koersen doe je
voor de eeuwigheid
Miel Vanstreels
geslaagd vindt, ook al win je
nooit de Tour,
in eigen land mag je dan
geschiedenis schrijven
met een zege
in het WK tijdrijden
en de Giro
maar is dat genoeg
om niet vergeten
te worden,
om niet in de marge
van het cyclisme
te belanden
over pakweg
vijftig jaar,
vraag is
wil je een Carlo Clerici
of een Jean Dotto zijn
terwijl Bartali, Bobet,
Gimondi en Lemond
je wenken,
beste T, laat het je gezegd
zijn door iemand
die al zestig jaar
geen deuk in een pakje
(smeltende) boter rijdt:
koersen doe je niet
voor vandaag of morgen,
koersen doe je
voor de eeuwigheid
Miel Vanstreels