Tour d'Eddy

Die magische zomer van 69
heette mijn nonkel Edward plots Eddy
Tante sliep toen onder gele lakens
Maar het sprookje kreeg een staart
Grootmoeder maakte misbaar

zo waren ze niet getrouwd
Dus Eddy werd weer Ward

In die stralende zomer van 98
kreeg ik eindelijk wielerbloed
Mijn broer die nog had beklommen
de Mont Ventoux en Ganzenberg
druppelde mij in merg en been

Ik droomde van mijn eerste Ronde
had al kaartjes laten drukken
met daarop EDDY LEEFT

In deze zomer van het verlorene
(mijn lieve tante rust in vrede)
kom ik tot de ontdekking
De eeuwige Eddy heeft geen naam
Het geel zoekt telkens weer een lijf

trekt zich de lakens boven ‘t hoofd
houdt acht seconden lang de adem in

En o, de nekslag van het tussenpunt.





Groot

Ze zijn geweldenaars, buiten de proporties,
grootheden van de hedendaagse wielersport.
De één gaat het duel der giganten aan 
met Tadej Pogačar, de ander vecht met Jonas

Vingegaard, ze zijn de toppers, op de toppen
van hun kunnen reduceren zij een volledig
peloton tot kleine jongens. Hun titanenstrijd
is mega, legendarisch, zij zijn Goliath en

Gogmagog, Orion en Hrungnir, enorm en
bovenmenselijk in hun prestaties, reuzen van
de regelmaat, hun kracht en hun souplesse

en hun koersinzicht zijn kolossaal, van
onderaf bezien verdienen zij louter adoratie,
de aller , allergrootsten van hun generatie.



 Uit Tête de la Course, verschijnt binnenkort)



 

Monumentenpoëzie

klik op afbeelding voor vergroting

Het lied van rose, geel & rood

 
klik op afbeelding voor vergroting

Mijn laatste voorspelling

De winnaar van de komende Ronde van Frankrijk 
zal een koele Deen zijn 
of een sterkere sluwere Sloveen 
gevolgd op verre afstand 
of minstens minuten en minuten 
door the best of the rest.




TOT STOF VERGANE GLIMLACH

-bij de dood van Ludo Dierckxsens-

Zou zijn kamer- en kaak-brede glimlach zich echt
in een saaie en stijlloze urne hebben laten kooien ?
Zo denk ik nu Ludo aan zijn laatste rit begonnen is,
hij die zijn ganse leven lang de mensen altijd en overal
gelukkig wilde maken, tot de dag waarop een benefietrit
zijn groot hart ongenadig stil deed vallen.
En met dat hart zijn fiets, zijn leven.

Ik zie nog hoe hij op een koude winteravond 
in koersstad Geraardsbergen aandachtig naar me luisterde,
poëzie was niet meteen zijn ding maar het boeide hem
hoe niet alleen in kranten over hem geschreven werd,
mijn lofzang op zijn dolle en bloedhete kampioenenrace
een paar jaar eerder in de schaduw van de Muur verwarmde
in het kleine oude zaaltje moeiteloos hem en het publiek.

Wat later staan we beiden met Guido Belcanto
- onvoorwaardelijke koersfanaat en Pantani-freak-
vol overgave te poseren voor wat nu geschiedenis is:
Guido kijkt ernstig, Ludo en ik duelleren om de breedste glimlach.

Rust zacht nu, kampioen, lach de eeuwigheid tegemoet.






Ludo Dierckxsens

Het is Vlaamse kermis, het is feest
als Ludo nog maar een keer demarreert.
Loyaal aan streven en aan strijd is hij
de baroudeur die de wielerharten verblijdt.
Nooit in te tomen wil hij altijd en overal door-
stomen. Om, vertrouwend op zijn derde adem,
finaal en geheel ouderwets kapot te gaan.

Vaak onbezonnen, en dus zelden gewonnen,
oogstte hij toch maar mooi het meeste
applaus, heeft hij de Prijs voor het Zwoegen
en het Eerlijke Zweet behaald. Zie maar,
onder die pet op zijn kale knikker, hoe hij
straalt. De smile breder dan zijn kaken,
een knuffelbeer in wielershirt.


Uit ‘Het perfecte Verzet’ (Pinguin Productions, 2006).




Einde van een tijdperk

Ogenschijnlijk vol valse adrenaline 
schoot de wielrenner in een stress
uit zijn toeclips een trage grimas over 
zijn verfomfaaide gezicht alsof hij liefde 
zocht in een sloot naast zich  

tranen persten te weinig water naar 
traanbuizen om zijn verdriet serieus 
te nemen behalve het kalf naast de koe 
dat als een versteend monumentje
langs zijn flanken stond vervolgens weg 
drentelde in een poging te begrijpen  

waarom de zeemleren broek
 van de renner in flarden aan de dikke dijen 
hing relikwie van verloren hoop en razernij
botte pech en sfeerloze anonieme eenzaamheid 

hij was verliezer van het leven in een beperkte wereld
die hem insnoerde in liefdeloosheid en eenzaamheid  

de druppel die de zware zinken  emmer voorgoed had doen overlopen


Giro 2025 Killed by a bee sting

Een vrachtwagenongeluk waarbij miljoenen honingbijen zijn vrijgekomen, heeft geleid tot waarschuwingen in het noordwesten van de Verenigde Staten. De politie heeft mensen opgeroepen het gebied met de zwermen insecten te vermijden. 

‘250 miljoen bijen zijn nu los’, schreef de sheriff van Whatcom County op Facebook. ‘Vermijd het gebied vanwege de kans op ontsnappende bijen en zwermen.’
Wegen in de regio, die aan de grens met Canada ligt en op slechts 48 kilometer van Vancouver, zijn afgesloten. Zo’n 25 imkers helpen met het laten terugkeren van de bijen.

2 bijen van Team Honey Lease a Hive 
zijn gespot op de Colle delle Finestre
in de finale van de koninginnenrit.





Giro 2025 Je weet nooit

Je weet nooit of vriendschap 
je de berg op helpt

Isaac en Giulio dollen met elkaar
delen vuistjes

Vandaag de achtbaan?
Of de drieste stierencarrousel?

Het is de morgen 
van de blije vogeltjes 
de trillers in de binnentuin 

Een adelaar hangt al
aan de zon

Het is goed een deel te zijn
van een verhaal
Er is nog tijd voor koffie





Giro 2025 Forza Fortunato

De stenen zijn tijd 
die je nog kunt ontginnen
lapis lazuli

Er zijn heilige dorpen
Er is een rode stad 
met rode zuilengangen

Je kindertijd begint pas 
wanneer je de huizen verlaat 
en de heuvels beklimt

Er is het ridderspoor
Er is het duizendschoon

De hemel is een blauwe spiegel
Je hebt geluk
Je draagt een blauwe trui.





Giro 2025 Paso doble

Gelukkig als de stieren
in de straten van Pamplona
op het feest van San Firmin

Torito danst de paso doble
stier en matador vechten 
in één overmoedig lijf

terwijl een oma op haar balkonnetje 
de was te drogen hangt

witgoed roze kleurt 
uitkijkt op het dorpsplein.





Giro 2025 Vogeltje-op-de-kruk

Eigenlijk zou de renner moeten winnen 
die het allermeest van bloemen houdt

Vogeltje-op-de-kruk schudt 
lila-roze bloemen

maar het leven is niet altijd eerlijk 
op gladde wegen
in een te scherpe bocht

Het houdt op met zachtjes regenen
Bleek bosvogeltje duikt 
in paarse klaver.





Giro 2025 San Valentino

Drieduizend jaar feesten met de dood 
maakt je veel sterker in het leven

Doodscultuur wordt Mexicanen
van bij de geboorte bijgebracht

De dood is suikerzoet en eetbaar
Er zijn suikerschedels
in wel duizend schitterend kleuren

Er is het heimwee 
naar ongekende roze hoogten

Isaac Del Toro zoekt zichzelf 
in de beklimming 
van het onvoltooide

Een lieflijk skelet vecht met San Valentino 
zoekt dijbeen, hartspier, polsslag.





Giro 2025 Een rustdag vraagt om goede wijn

De kurkeik, de lage zich uitspreidende 
met dikke gedraaide takken
wordt heel langzaam volwassen
Hoe vaak moet je draaien met de wind 
om het kind zijn te verliezen?

Hoeveel fraaie namen kan je geven aan de wind?
Bokkenpruikwind
Coiffure de l’est
Coiffure occidentale
Grote Onruststoker
Flierefluiter, Pierewaaier, Tureluur

De kurkeik kan voor het eerst worden ontschorst 
nadat hij ongeveer twintig winters heeft gedeeld 
met wijnhandelaars en stierenvechters

Isaac Del Toro is 21 jaar
De kurk is uit de fles

De kurkeik kan gemakkelijk 250 jaar worden
Hij ontwikkelt een enorme kroon.





Giro 2025 Ossuarium, Monte Grappa

Het zijn altijd de dichters 
die sterven aan een mateloos gebruik 
van alcohol en een teveel aan wartaal

Wij renners moeten wel harder beuken
bewegen als een leger grenadiers
en vurig sterven in de aanval 

Je kan haast niet ontsnappen
aan zoveel hallucinaties
nagelaten sonnetten, denkbeeldige elegieën 
over gevallen helden in de strijd

En toch, je moet geloven in de reïncarnatie
Een man loopt tussen de brandnetels
met een opgezette vos 

Er is de roze schaduw van  El Zorro
De overwinning van de kleine bloemen.






Giro 2025 Allez Roger

Er is ook een leven tussen de distels 
langs de kant van de weg

Er zijn de dode wielen
en de dans van Pinarello’s 
twist van karmijn, vermiljoen en mandarijn
Turner, Tarling, Heiduk

Er zijn de ogen van kamille
en de kracht van melancolia

De sleutel van de velden 
ligt in de kindertijd
koekoeksbloemen, rode klaver

Cycles Peugot Michelin





Giro 2025 Ay! Ay! Ay!

Het is een pijn die je voelt in al zijn hechtingen
Haagwinde rankt op blinde muur
Er is een breekpunt 
dat nieuwe sporen maakt

Ay! Ay! Ay! Ayuso
Je slaat drie spijkers in de moerbei 
gijzelt afgetrainde lijf

Je maakt een knieval 
voor de vermoorde dichter 
van het verdrukte en vertrapte

Ay, voz secreta del dolor oscura 
Je verbijt de pijn
klampt verder aan.





Giro 2025 Vluchten kan niet meer

Er zijn de tranen van de cipres
Er is het verdriet van blauwe regen
Er zijn de regendruppels op de witte trui 
van Andrea Pietrobon
met bloedrood logo
VISIT GAZA
Er woedt een oorlog achter hem

Er zijn diepe groeven in het landschap
Het regent op de vlier

Er rolt een witte steen doorheen het oproer
Wat volgt is louter Kooij-gevecht.
 




Giro 2025 Numero 223 innocente

Terwijl er ook steden bestaan
als San Pellegrino Terme, Vichy of Spa rood
rijden de renners verder van de bron
langs een uitgedroogde rivier

Er zijn de waterdragers
Er is de Golf van Mexico
De Zee van het Moreel Bankroet 

maar renners dragen rugnummers
doorweekte etiketten
(Noblesse Victorious 4,5 %)
(Tudor Blackberry Stout 6%)
geen schuld 
aan de wreedheid van de wereld
bij de beklimming van de San Pellegrino

Alleen de gelukkige (il fortunato) wint 
The sadness of the Gioconda Smile.





Giro 2025 Tijdrit van de klokkentorens

In de allerkleinste fractie 
van een versplinterde seconde
is nog alles mogelijk

Het landschap is nog aangelijnd
Een wervelwind gaat liggen onder een triomfboog
Een toren staat een beetje scheef

Een raket dreigt in te slaan
nabij een ziekenhuis

Een stierenhoofd moet nog op het hakblok

Del Toro tekent in de regen 
een Z in gladde stratenplan 
als een roze Zorro
op zijn Colnago horse 

Er is nog een vloedgolf van seconden
Groen ontspringt aan de toren
maar de wereld houdt de adem in.





Giro 2025 Giro della luce

Als kind wou ik werkelijk schofterig 
sterk worden
maar ik bleef een bleekgezicht
op witte wegen
volevo essere un duro
een witte ridder zonder harnas
een renner zonder valhelm

Ik viel graag uit hoge bomen
maar een omgehakte eik 
werd meteen mijn huisdier
(ik noemde hem El Toro)
Hoe ruw is de wereld

Ik ben nog altijd bang in het donker
maar ik sluit dapper mijn ogen 
op een bestofte weg tussen de cipressen
non sono altro che Lucio, Lucas, Luke

Gebrande omber is het nieuwe goud 
en de wind huilt naar een stier.





Giro 2025 Giro di Donaldo

Ik heb in mijn hoofd nog de zon 
en Domenico Scarlatti in mineur
om verder onheil af te weren 

En dan stel ik me plots voor
het zonnekoninklijke lijf van Donald Trump
in de maglia ciclamino
Zelfverrijking wint 
van mensenrechten en natuurschoon

Vanaf kilometer nul
proberen om de beurt
de dwangarbeiders van de weg:
de Steinhausers, de Keldermannen
de Fortunato's
te ontsnappen aan zijn Force Majeure
en zijn oranje schaduw

De zon zinkt bloedrood 
in een glas Verdicchio di Matelica..






Giro 2025 De egel en de arend

De pimpelmezen op mijn terras 
zijn zo luidruchtig
Er staat iets te gebeuren

In de Abruzzen schuift Arensman
in en uit zijn schaduw

Vogels hebben de woorden 
overwonnen 
maar blijven bekvechten
het is een lange strijd 
om bergen te verzetten

Een engel schudt zwarte veren 
zingt toonvast over vrede
'I choose the light'
en stapt over kinderlijkjes

Arensman zet stekels op

Een berghond uit de Abruzzen 
wordt springend hert
in een groep van jonge wolven
'I choose the fight'

Arensman klapt vleugels dicht 
Er staat iets te gebeuren.





Giro 2025 Taco taco

Er is altijd de dreiging van de vulkaan
De dwaas met strijdvlag 
die plots de weg oversteekt

Het gehoornde dier  
de taco taco carruozzo
in de ontsnapping

maar na de grote aanslag
bevrijd ik alle wilde bloemen 
uit hun gouden kooien 

vogeloogjes, hoornviooltje
grote klaproos, korenbloem
en hun geleerde lotgenoten
Lotus Corniculatus
Matricaria Inodora

in volle vreugde

op het jaagpad in de regen

Geen winnaars, geen gewonden.




Giro 2025 Primoz regulus regulus

Ik heb een goudhaantje 
gehouwen uit een rots 
dat ik leerde klimmen 
als een slechtvalk
opdat het zou geloven 
in de hoogste berg

sri sri sri sri iii

verliezen
zijn droefgeestige blik

Ik leerde leven als een vluchteling
gehouwen uit een rotsblok 
rolde ik alle kanten op
in het geloof
mijn bergen te verzetten

sri sri sri

Ik heb de knip in monniksoog 
de schittering
voorbij het hoogste punt
van het gebed 

van torenvalk en wilde wingerd.





Giro 2025 Giro delle Campanile

Wij planten onze barokke kuiten 
in de hak van de puntige laars

Wij vliegen naar de klokkentorens 
het blauwe van de hemel geschilderd op de zee
nel blu dipinto di blu
Wij zetten alle zeilen bij, herschikken onze pluimen

Er zijn witte steden gebouwd op witte steden
Wij zijn de architecten
Wij zijn het olijke duo Zijlaard en Pluimers
Wij plannen onze hoofden 
in het zenuwstelsel van de ornamenten
spiraalvormige zuilen, frivole waterspuwers
balustrades, geveldriehoeken, druivenranken
ter voorbereiding van de sprint

Wij trekken de wildste lijnen 
wij ranken in elkaar

Alle putti en putdeksels aan een zijden draadje 
behoed ons voor de val.





Giro 2025 Primoz

Wij zijn tijdreizigers
wij dalen af in de seconde
en dieper nog
in de 24 honderdste
van de seconde

Wij duiken in het lichaam 
van de skischansspringer
de fragiele astronaut
de overlever
van een aanslag

Wij zijn het allerkleinste deeltje 
van een wereld in beweging
en delen in de winst

Wij zien roze sneeuw.





 

Giro 2025 Rit 2

Gewoon op één vaste plek 
rustig blijven kijken 
is mijn manier van reizen
zegt de dichter tot het moerbeiblad

Hij zit op zijn pontificale stoeltje 
als op het startblok
reist doorheen Suzanne met de Schone Ogen 

terwijl om twee na twee exact 
vanaf een bloedrood veld
met tweekoppige adelaar
Gijs Leemreize  
zonder verblijfsvergunning
de drukke stad induikt
naar een muur van papavers

In Kasjmir draaien bloemen hun verschrikte ogen
De Golem wordt weer een brok leem  
De rennersbenen lopen leeg.





Giro 2025 rit 1

Nabij Golem in Albanië 
werden de eerste wielrenners 
gewekt uit leem 
Leemreizigers 
met namen van pausen of obers
Francesco's, Fillipo's, Jacopo's, Manueles

slingeren in langgerekte, vloeibare vormen
boven de rivieren
weg van de Adriatische Zee
de bergen op
terwijl een eenzaam paard
graast tussen de ruïnes

Vlakbij het oorlogsmuseum 
verbijten zij zich tot oude krijgers

gijzelaars van een aangekondigde val.





 

BRAM DE ONVERWOESTBARE TANK-INK

In zijn naam zit de kracht van een leger verpakt,
Bram die post factum zalig verdwaald is geraakt
in het Ardens Von Rundstedt-offensief dat de Duitsers
zuur zou opbreken, de renner echter ging 
niet,nooit ten onder als de super gregario,
op hem kon je een huis bouwen: oersterk, betrouwbaar,
nooit mopperend, steeds met de gulle glimlach
waarmee hij nu gravelwedstrijden inkleurt en
zijn taaie body op volle toeren laat draaien.

En vergeet niet: acht keer knechtend de Tour uitgereden,
telkens na drie weken lang hard labeur voor de kopman,
ook in de klassiekers ging Bram op smalle rubberreepjes
als een barmhartige Samaritaan altruïstisch aan de slag,
een simpel schouderklopje volstond voor hem.
En steeds met dat ontwapenend en plezant smoeltje
als open venster op al wat positief is in het leven.

Zo zie ik hem ook vandaag nog stralend door het leven gaan,
de eeuwige positivo met het sterke hart op de juiste plaats,
met oog voor duurzame energie waarmee hij ook 
in zijn eigen lichaam gezond sportief bezig blijft.


Aantrekkingskracht

 

Barry Hoban

(°5 februari 1940+19 april 2025)

De glans van een rijke ritzegereeks in de Tour zit
nog in zijn oog dat speels de wereld vat
in levensritten die niet altijd over rozen gaan
maar als hij uit zijn rijke retro-voorraad put
gaan zijn forse handen heftig in de lucht zoals
op die gloriedag in Wevelgem toen hij de scalp
van de grootmeesters Merckx en De Vlaeminck
met panache en big speed aan zijn gordel hechtte.

Hoban-Simpson, een miniploeg die vooral
op die Spaanse wereldkampioenschapsdag 
met Brits flegma uit de koershoek kwam,
San Sebastian en Lasarte zouden na die
glorieuze septemberdag van 1965 voor altijd
met sterke Albion-tinten worden ingekleurd.
Wat Barry twee jaar later met zijn vriend 
gebeuren zag tekent nu nog elke dag zijn leven,
de Ventoux nam maar gaf alleen de dood terug,
Tom werd er martelaar en maakte wie achterbleef
getuige van een strijd die niet te winnen was.

Barry werd de ultieme steun voor Helen en
voor de meisjes ook de nieuwe vader die met zorg en liefde
de grootste pijn uit de verlaten harten deed verdwijnen,
een man die nu graag gekoesterd wordt in de rust
die hij in het immer groene Wales gevonden heeft,
hij, de rots in de branding van het genadeloze drama.



Gedichten over Tom Simpson/uitg. De Muur 2017


 

Koers.

De hellingen moeten omgeploegd zijn.
De gezichten opgewonden en blozend.
De regen en de modder moeten kleven.
Wij moeten roezemoezen bij het bier.

En kijken: uit een verre horizon
barst met het temmen van Kwaremont, Pater
en Koppenberg, een vonkenregen van adrenaline los.
Zo wild, zo helder, zo rücksichtslos

en met de veerkracht van een Citroën DS grand cru:
ze zijn daar! Zwevend boven de keikoppen
van de Vlaamse koers der koersen:
andante, con brio en dan marziale, passionata,
resoluto.

Kom, zie en overwin.



klik op afbeelding voor vergroting



 

BIDON PRISON

Mathieu Van der Poel krijgt op weg naar 3de zege
in Roubaix een volle drinkbus vlak in het gezicht

Ik weet: dit zinkt weg in het niets als je bedenkt dat
gruwel Poetin haast op hetzelfde moment met Soemy
een zoveelste Oekraïens bloedbad aanrichtte en
duivel Netanyahu in Gaza een hospitaal bombardeerde,
maar laat me hier toch ook de onverlaat aanklagen
die Mathieu Van der Poel losjes uit de criminele pols
een knalgele drinkkus vol in het gezicht slingerde en
de softe opa Poulidor deed keren in zijn graf.

Wat bezielde dit crimineel sujet, waarom kickte hij
op een daad die puur misdadig is en die hem
de neerwaarts gerichte Romeinse keizersduim opleverde
in deze arena waarin supporters op puur genot uit zijn en
de gladiatoren van de fiets onstuimig toejuichen ?
Wellicht kwam de drinkbus uit een dronken hand
waaraan een man zat vastzat die wel nog voldoende
uit zijn ogen zag om zo precies te kunnen mikken.

Straf deze gevaarlijke gek, dit ongeleid Trump-projectiel,
laat hem zonder bidon een behoorlijk tijdje sudderen
in het prison, op water en droog brood als te milde straf
voor deze onvervalste koershooligan en pretbederver. 






In de hel van het Franse noorden met die oude Vlaamse oorden

voor Willie Verhegghe, de laatste rijmende Flandrien

Hij valt en vloekt, bezweert de wielergoden 
en demarreert. Hij slikt en snuift, hij hijgt 
en maakt een plas of urineert.
En vanaf de start glijdt hij over de wegen 
tot op de Pevelenberg of staakt de strijd in Hem.  
Hij klimt haastig over een bareel aan een 
verlaten verroeste spoorlijn, komt te laat
voorbij Arenberg of bij die bocht aan De Boom. 

Hij stampt en schakelt, raakt danig bevuild 
en huilt als een kind dat vecht tegen de wind, 
het stof, de regen met die harde helse keienstenen. 
Hij wint geen koers en is geen prijsbeest.
Hij is het knokige koersbeest dat blijft jagen
op het glas van mijn breed panoramisch scherm 
en dat elk jaar weer die zondag domineert
alsof ikzelf daar sta en staar vanop een berm.    


  

MATJE

Hij moet wel een heel lieve jongen zijn want
waarom zou de anders zo strenge papa Adri hem
met de regelmaat van een tijdritchrono
vertederend ‘Matje’ noemen, een verkleinwoord
dat de wielerreus tot een braaf ventje herleidt ?

Deze wondere mix van Poupou en Van der Poel
die de genetica alle eer aandoet en een renner
op de koersscène heeft gezet die als een Hovercraft
alle hindernissen neemt, een coureur samengevat
in een body die bulkt van krachten, met dijen om
U tegen te zeggen, met daarbovenop een kopje
dat nooit het hoofd verliest en met zijn pedaalslag
alle tegenstand op een schlemielig hoopje rijdt.

Modder, kou, regen, hitte, kasseien en zuigend asfalt:
een calvarie van eindeloos lang uitgerekte kilometers
die nederig het hoofd buigen voor dit fenomeen
dat als een pantserwagen door het landschap klieft,
op Vlaamse wegen omringd met knikkende knotwilgen,
in le Nord de la France met schachttorens van mijnen
die bewonderend hun ijzeren koppen voor hem buigen.

Koester deze renner, Hollandse broeders van de fiets,
leg hem van het veld tot het ovaal van Roubaix in de watten,
beleef hondstrouw supporterend zijn wondere exploten.



 

Cauberg

In z'n dromen
ligt iedereen hier
alleen op kop

tussen rijen
dik applaus

danst men
ongenadig
soepel

naar 
de top



klik op afbeelding voor vergroting



Wisselvallig

klik op afbeelding voor vergroting
 

Kampioen van eigen kweek

voor Paul van de Walle

Keurig op een rij voor de koers
die het dorp met adrenaline vult:
kijk naar het beenhouwerscollectief
dat de voorbij stormende kampioen
vol bewondering en enthousiast begroet,
er is er zelfs een met de voet over de stoeprand,
‘n ander een en al aandacht vanachter de vitrine.
En dan de vrouw die sierlijk gehurkt
mooi zit te zijn en Wout zo zou kussen.

De tricolore trui als blikvanger
van dit exquis idyllisch tafereel:
een sportief samenspel van supporters en
de gefocuste renner die na de koers
als kroon op het zegevierend wielerwerk
een sappig stukje lamsvlees geserveerd krijgt.











































Bij de inhuldiging in Kluisbergen: Willie Verhegghe en de Amerikaanse 
sportfotografe Ashley Norris Gruber. Klik op afbeelding voor vergroting.

In het oog van de lente

ik koers alleen met draaiende meewind 
laat de wintermuts verwaaien aan het droogrek  
zo houd ik het talmende lenteoffensief in het vizier
vaak is niets zoals het lijkt in de sprakeloze winterkamer 

de buitenstoelen stellen zich als de wiedeweerga arrogant op 
voorzichtig zei ik nog: ze krassen rijkelijk heen en weer 
op de planken van het terras zonder camouflage

de betweters met hun bladblazer vormen de eigen zijlijn
zij brullen door alles heen en verklaren de oorlog
aan opwaaiend zand 
een breindefect dat misschien over de grens te genezen valt    
je betaalt de prijs voor wat je wenst 

aan de rand van de eenzame vlakte staat de wilg
de stramme man, rimpels als valleien, ruw uitgesneden gaten 
het knotten is gelaten voor wat het ooit waard was
niemand die nu nog vuile handen wil maken 

mieren monsteren de klimmuur op mogelijkheden 
magere takken als waterloten deinen op de gedraaide wind 
de een na de andere renner grimlacht en versnelt
over de uitbehandelde rode lijn 

kom, ik ontwaak 
ik peddel verder en kijk niet om


Fietsen maart

De jonge filosoof Emil Cioran fietste na de oorlog doorheen 
heel Frankrijk zoals in de Tour de France. 

De dichter Jan van der Hoeven en de romancier Paul de Wispelaere 
fietsten samen als sportieve vrienden naar het zuiden van Frankrijk.

Mijn oude flinke nicht Hilde (haar moeder was de zus van mijn vader)
fietste nog verleden jaar zomaar van Brugge naar Berlijn, en verder.

Fietsers fietsen altijd maar verder tot waar de verte verdwijnt. 


Leeftijd

Inderdaad, ik had een volgend doel
na Galibier, Stelvio en Hautacam

denk dat het er niet van kwam
omdat ik zo oud ben als ik me voel


Wim ten Heuw

Tour de vie

Droeg ik één dag, één uur Uw gele trui? 
was ik ooit moedig in het demarreren? 
joeg ’k ooit een sprint geheel te Uwer ere? 
of was ik altijd weer te laf, te lui? 

Was ik een helper of een favoriet? 
was dit misschien de finish van mijn streven; 
dat ’k zelf wou glanzen, schittren, om het even 
tot wiens totaal, tot wiens finaal krediet? 

Ik was een slechte renner op Gods baan, 
ik had een hekel aan het zware trappen, 
mijn klassement hing meestal onderaan. 

Roem, bloemen, nam ik wèl, maar bandjes-lappen 
en knechtswerk, ben ’k, als ’t even kon, ontgaan. 
Wees mij genadig , Heer, in de eind-etappe. 


Croix de fer

En zo gebeurt het dat je op een dag
een man geworden bent die op een fiets
een berg bedwingt. De Col de la Croix-de-Fer 
is de naam. Water stroomt de helling af,
sneeuw glimt in de verte in de zon.

Het landschap beneemt de adem, slijpt zich
in de ogen vast, benevelt je als de gedachte
in een droom. Herauten als Ignolin en Camellini
zijn ons voorgegaan. Coppi en Bartali, ook zij
reden ooit de Barrage de Maison voorbij.

Stuur, asfalt, spieren, oog. Alles afgestemd!
De weg die klimt sloopt wat je voor het laatst
had opgespaard. Het leven hier heeft aan zichzelf
genoeg. Een intens geluk is het om voor eeuwig
en een dag in dit decor een figurant te mogen zijn.


Paul Rigolle

O, o Justine Ghekiere

Ze was al redster op het strand van Knokke
en nu is ze ook nog renster op twee wielen 
over alle harde wegen van gravel en keien, 
van asfalt, zand en macadam. 

Ze is klein van gestalte maar na elke zege 
lacht ze al als een grote vedettemadam. 





FEM VAN EMPEL, FEBRUARI 2025

Nee-schuddend komt ze over de meet,
Nee, nee, nee, dit is te erg.
De overwinning kan de pijn niet verzachten,
De werkelijkheid vervaagt in de diepte van de hel.
Gebogen hangt ze over haar besmeurde fiets uit te hijgen.
Er gaat eerder verdriet van haar uit dan vreugde,
Eerder woede dan voldoening.
Ze moet met haar linkerhand haar hoofd vasthouden
Om niet flauw te vallen.
Haar wielen vol vette smurrie zijn de stille getuigen 
Van haar tocht door de onderwereld,
De spatten op haar gezicht - het bloed van de modderstrijd.
En dan ook die interviews nog direct.
Soms wordt ze liever vierde 
Dan als derde de eindeloze reeks 
Zwakzinnige vragen te moeten beantwoorden 
Van de Vlaamse televisiereporter,
Die denkt zijn werk goed te doen.

Hoe voel je je nou?

Maar dit is het wereldkampioenschap,
Dit is iets anders, dan moet je wel,
Dan moet je winnen, ten koste van alles.
Een engel moet op wolken leven,
Ook al zijn ze soms donker en drijven ze af
Naar streken waar je nog nooit bent geweest.

Haar mentor, de oud-wereldkampioen 
Uit hetzelfde Brabantse dorp,
Kalend en gegroefd, slaat zijn arm om haar heen,
Teder, beschermend, bewonderend.
Ze begrijpen elkaar.
Verlegen kijkt ze naar hem op.
‘Ik wil niet met mensen praten,’ zegt ze.






Februari

De Vlaamse akkers
dampen van verlangen - waar
blijven de coureurs


Miel Vanstreels


Bal, taal en TikTok-winkel

een kansrijke kerstbal heeft uitzicht vanaf driehoog
op de TikTok-frietwinkel in de weedstraat 
waar onderling uitwisselbare collega’s 

zien dat de kopgroep in de rij standhoudt
terwijl het peloton om de hoek breekt 
alsof er een waaier ontstaat, die niet te opereren is
(ook pindakaas kun je niet spalken – stroopwafels wel) 

Het lijkt op gebroken zinnen, die zelden te redden zijn:
wat breekt braakt veelal onbegrepen klanken uit
een heuse volzin staat sowieso geparkeerd 
in haarspeldbochten zonder zicht op een afgevlakt deel

de plastic bal achter het krat van een coole transsporter 
concludeert dat het eind van de rij genoegen neemt 
met het proces en het voorgespiegelde doel laat gaan

de geneutraliseerde toeschouwer vraagt zich af 
wie in het warme bad springt
wanneer ook de aangeklede eendjes zich terugtrekken 
en overal langgerekte pelotons verdampen  






God verbleef een tijdje in het plaatsje Ploegsteert

Bij de nieuwelingen werd hij dadelijk kampioen van België. 
Hij was geen Belg en geen Fransman, hij was 
geen Vlaming en geen Waal, hij was een coureur 
uit het het grensgebied Komen en Gaan 
of Komen en Moeskroen (eeuwige belofte 
en magnifieke mislukkeling).

Zijn graf ligt niet in Italië of in Senegal, maar op het kerkhof 
van Ploegsteert waar de wind nog ploegt 
en de gierpomp staat 
aan het eind van de straat    
niet ver van de cafés De reisduif en Le coq sportif. 



    

RIK VAN LOOY, KEIZER VAN MIJN JEUGD

-denkend aan Edgard en Herman Sorgeloos-

De jeugdjaren zijn vaak een wilde lentetuin,
die van mij waren in de prille golden sixties gevuld
met Van Ostaijen, dromen van onbereikbare meisjes,
mijn op dezelfde dag geboren beste maat Jef,
een muziekrevolutie genaamd The Beatles en
een tot keizer uitgeroepen coureur uit Herentals.

Rik reed in mijn puberkopje met zijn magistrale dijen 
rond in Faema-, Solo-Superia-, GBC- en Willem II-kleuren,
een kleur- en krachtexplosie die ik gulzig kopieerde
op een wit-roze Flandria met Sturmey Archer-versnelling,
met Jef als mijn ploegmaat in pure Trofeo Baracchi-stijl,
een stevig collectief gesteund door een Romeinse keizerskop.
Ronse ’63 kreeg de trieste allure van Verdun,
slokop Merckx moest wat meer geduld oefenen en
ik was behoorlijk blind voor wat Riks’ rivalen presteerden, 
niets of niemand stond mijn idolate bewondering in de weg.

De oude Keizer, messcherp zoals in zijn beste jaren,
rust nu samen met zijn prinses Nini uit in Herentals,
met Wout Van Aert als stevige lokale kopie,
onder een magistrale dubbele regenboog en
in een keurig onderhouden levenstuin vol herinneringen
aan zijn spetterende spurten en de nog frisse zegebloemen
van zijn triomfen over porfier naar het ovaal van Roubaix.






WK 1963, Ronse

Benoni Beheyt 

In Ronse werd de Keizer
van zijn derde wereldtitel
gehouden,

een knecht had het
gewaagd,

heel België stond
in rep en roer,

ik jubelde in stilte,
ik had geen zin
in een pak slaag


Miel Vanstreels



Rik van Looy

Renners waren nog goden toen, in wollen trui
en nevelen van radio en krant gehuld.
Rik - Romeins van neus en kin - zat op een troon
als keizerlijk idool der golden sixties
en ik, grieks-latijnse puber op puistenwolken,
dagdromend in zijn glanzend wiel.
Met tranen in de ogen zag ik
Ronse tot Verdun vergaan,
de Tour getormenteerd door een motard
die de regenboog met rouw omhulde.
Maar ik jubelde als Rik zich kroonde
tot Herentalse heerser van de Sachsenring
en de moordende kasseien van Parijs-Roubaix.
Van Gardameer tot Lombardije
lijfde ik me in bij zijn Rode Garde
die als een pletwals over Europese wegen raasde;
samen met de Beatles was hij het voedsel
voor de grote honger van mijn jeugd,
nu nog hoor ik van zijn stoute tong de paukenslag.


Willie Verhegghe

Ode aan een Keizer

- leve Rik van Looy –

en zeggen dat hij een roker was
en aardig wat kon stoken: vandaag
moeten de geurigste kruiden in het vat,
je moet hem weer bewieroken

je neuriet een ode aan een Herentalse
Keizer, je hebt er nog wel foto’s van:
je staart ernaar, zoveel ouder
maar niet wijzer

je kent alleen meer woorden
zoals het geleerde ‘symbiose’
en zo was het toen, in jouw afgelegen
oord: jij had hem uitgekozen

omdat hij zijn rug kromde
en bijna in zijn stuur beet
toen de grote Rik van Steenbergen
hem meesleurde naar de meet

later keerden zich de feiten:
nooit meer bleef hij in het wiel;
men kan hem veel verwijten
maar Sturm und Drang had hij
in zijn ziel

en jij in jouw symbiose
jij stormde mee en verloor
en won ook wel maar vaker
ging zijn rijk teloor

grote kampioenen, ga je beweren,
moeten ook verliezers zijn:
in de nederlaag blijven ze heren
ondanks de treurnis en de pijn

een ode aan een Keizer van Herentals,
in Grobbendonk geboren: je weet niet
wat als – wat als hij uit je bestaan
ging verloren


Staf de Wilde

Another one bites the dust

Of: het Toscaans neefje van de Hel van het Noorden 

Stoffige, venijnige, witte stroken,
Snijdend door Toscaanse landschappen.
Schuivend grind, bandenpech en een valpartij.
Een Italiaan tegen de grond.

 ‘k Was mij niet bewust van deze heroïsche wittewegenkoers.
‘t Was een West-Vlaams vogeltje dat dit liedje,
In mijn oren floot.

Witte, verraderlijke paden. Settori sterrati.
Monte Sante Marie en haar zusters, gemener en witter dan vorig jaar.
Ze vreten zand en grind en hellingen, die bontkleurige jagers.
't Is ergens weinig verwonderlijk dat een veldrijder wint.

Stof. Wind. Cipressen. En stof. En zand. En kiezels.
De langste strook. Ook voor ezels.
Want die koersen ook.


Fleur De Meyer

Vlakaf

hier, op het liggende streepje
tussen twee bolle haken
verzetten we nog wat zinnen,

gaan op zoek naar het groen
in spleten tussen stenen en spelen
met de trappers als honden met de wind.

een commentator zet een deuntje op,
een oude man deelt cola uit,
heli’s zoomen in op kastelen en abdijen.
het regent niet. het regent niets.

en al maken stemmen nog gewag
van rotondes, bochten, smalle paden en tocht
aan de streep, het blijft droog
en groen.


Sylvie Marie

Fatwa voor een fietsendief

Alle onderdelen van mijn gestolen
mobiliteit zullen aantreden
als een leger van spaken dat zich
onbarmhartig door je leden boort

en het schijnbaar onscheidbare
paar van man en fiets knalt
zonder remmen tegen de muur.
Ik hoor een nek die kraakt.

Eén voor één worstelen je geliefden
met braakneigingen. Ze scheuren
zich voorgoed van je af.
Probeer om te keren.


Billen