Of: het Toscaans neefje van de Hel van het Noorden
Stoffige, venijnige, witte stroken,
Snijdend door Toscaanse landschappen.
Schuivend grind, bandenpech en een valpartij.
Een Italiaan tegen de grond.
‘k Was mij niet bewust van deze heroïsche wittewegenkoers.
‘t Was een West-Vlaams vogeltje dat dit liedje,
In mijn oren floot.
Witte, verraderlijke paden. Settori sterrati.
Monte Sante Marie en haar zusters, gemener en witter dan vorig jaar.
Ze vreten zand en grind en hellingen, die bontkleurige jagers.
't Is ergens weinig verwonderlijk dat een veldrijder wint.
Stof. Wind. Cipressen. En stof. En zand. En kiezels.
De langste strook. Ook voor ezels.
Want die koersen ook.
Fleur De Meyer
