Je kuiten trekken het verleden uit het dal.
De berg lijkt weliswaar van dichtbij lager
dan veraf, maar een boomgrens is geen ijkpunt.
Armstukken, hulpstukken, waar zijn ze nu?
Ritmisch klapperen je tanden de martelgang.
Gestaag, het lijkt wel of het altijd vriest.
Ooit in het dal vergat je te tanken, ook
bij de laatste pomp voor de grensovergang:
de geblokte slagboom met melkautomaat.
De krant van gisteren wacht op het hoogste
punt, vooralsnog. Strijk het glad tegen je borst,
daal en app naar het vertrek: ik kom, iets later
of niet. Elk monument hier is van steen.
Bert Struyvé
