de vingers van de oren bij af te likken, bijna te veel
Verdi en Pavarotti om ordinair mee rond te fietsen.
En toch. Op de koersfiets was hij als een zwaan op
een meer van Wagner, sierlijk, een Ferrari op twee wielen,
snel ook, als glibberige pasta tussen hongerige lippen.
Zo zal hij bij me blijven, verenigd op de tandem
waarop ik met de verdwenen goden van de koers
mijn rondjes rijd, dus ook met deze campionissimo
met gitzwart Coppi-haar en de gracieuze sereniteit
waarmee Bartali zich naar de wielerhemel spurtte.
Nu rust het grote hart van Signore Felice,
stilgevallen tijdens een doodgewone zwembeurt
onder de dit keer te gulle Siciliaanse zon.
Eeuwige rivaal Merckx treurt en ik met hem,
ik hul me ingetogen in het zachte Salvarani-blauw en
schrijf de man uit Bergamo in gulden letters bij
in mijn op Italiaanse klanken wiegend heldenboek
als 'uno dei piu grandi corridori Italiani di sempre.
Addio, legenda, addio Felice Gimondi.'
willie verhegghe