Geen lente meer, geen wind die zingt in wielen

  -in memoriam Stef Loos-

De melancholie in zijn goede warme ogen
wanneer hij van op een foto naar me kijkt:
het is alsof Stef wist dat de nieuwe lente
hem niet meer zou zijn gegund.

Het noodlot vlakbij kathedraalstad Doornik:
ik denk aan de tragiek van Jempi Monseré
voor wie plots een wurgende wagen opdook,
een in de kiem gesneuveld wereldkampioen.
Ook Stef is weerloos, hij vliegt zich als een vlinder
tegen kil en niets ontziend metaal te pletter,
misschien zag hij in een flits nog allen die hem
dierbaar waren: mama Inn en papa Kris, broer Stijn,
vriendin Jana, grootouders, de vele vrienden,
een lange liefdevolle rij voor deze toffe jongen
die zijn sport met hart en ziel beoefende.

Zijn fiets flitst niet meer, geen wiel dat draait,
geen tikkende derailleur, alleen pijnlijke stilte en
een groot verdriet dat nooit geheel verdwijnen zal.
Blijft die mooie kleine troost: ploegmaat Remco
die uit elke nieuwe zegetuil de mooiste roos
naar Stef in zijn wielerhemel zenden zal.
En Stijn zal de fietsen van zijn grote held
met de zachtste handen blijven koesteren,
broederliefde die geen grenzen kent en
ook door de dood niet klein te krijgen is.


willie verhegghe