De trappist stond klaar voor het feest na Como.
Tot plots.
De Muro di Sormano was als kaap kundig gerond
maar de kleine broer ervan -een echte muro -
brak de premature euforie in stukken,
Remco ging met brute allure en spectaculair overboord,
een val die meteen aan Roger Rivière, Wim Van Est en
al die andere tragische ravijnduikers deed denken,
even zag ik de schim van Casartelli die als een Walkure
met zwarte vleugelslag het decor doorkruiste.
De brutta caduta van Remco als een bladzijde van Ovidius
die uit zijn literaire sarcofaag Icarus bovenhaalde en
de hoop van ons Belgenwielerland met krassende pen
aan flarden dichtte, o fatum van Grieken en Romeinen,
o ongenadig harde sport die kampioenen maakt en kraakt.
In gedachten steek ik voor Remco een kaars aan
in het Santuario della Madonna del Ghisallo,
het heiligdom van de koers waar Bartali en Coppi
vannacht gegarandeerd over hem zullen waken.
willie verhegghe