Azuurblauw leeg

De schaduw van zijn vierendertig jaren
niet meer gewend om nog te winnen,
geen samenhangende gedachten in zijn hoofd
want denken is je gewonnen geven en verliezen.
Hij rijdt als één man naar zijn doel, alleen dus,
de twijfel aan de anderen overlatend
en op afstand houdend.
Die oude spieren draaien als een grote molen rond;
elke seconde, uur na uur. Heeft iemand uitgerekend
hoeveel kilometers van zijn zeventiende af?
Hoe smaakt geluk de eerste keer?
Winnen was allang geen optie meer, een jaar niet eens
geproefd, dit kan een afscheid zijn;
berustend en, zo lijkt het, schuldbewust
steekt Bugno als een afgesproken ritueel
de armen in de hoogte.
Azuurblauw leeg.