Deze magische wielernaam met een klank die
aan een opera van Verdi en Puccini doet denken,
hemeltergend hoog in een versteend landschap dat
met klimpijn en rennerszweet is doordrenkt.
Je raakt de tel kwijt bij de haardspelbochten
die als een reuze anaconda op de felle flanken
van dit natuurwonder liggen uitgespreid,
haarspelden die naalden worden in de kuiten en
dijen van de dwangarbeiders van de weg.
Hier werd de mythische Fausto Coppi adelaar,
de campionissimo van mens naar roofvogel omgevormd,
een sportieve klimmende metamorfose van Ovidius,
zalig sierlijk en danseuse voor het attente kennersoog,
deze ranke reiger-renner die zichzelf oversteeg en
zijn zweet tot wielerwijwater wist om te vormen.
O bovenaardse Stelvio, o zalig eindeloze klimterreur
voor langzaam wentelende wielen waar de bandjes
met hun rubberen lippen erotisch het asfalt kussen.