Rilling en razernij door het peloton :
de Muur van Geraardsbergen staat
als een pantsercolonne van kasseien
te wachten en lacht zijn stenen tanden bloot.
Benen breken in een helse kramp,
hoofd en adem haperen bij zoveel vertoon
van hoog en steil en bijna niet te temmen.
De Muur slaat zijn porfieren klauwen uit,
maait als een oorlog jonge mannen weg.
En houdt dan plots op muur te zijn :
wanneer de strijd bergop gestreden is
en de laatste man zijn lijf behoedzaam
tot zijn oude vormen heeft teruggebracht,
huilt de helling om voorbij verdriet.
Fluweel over de stad die haar torens telt
en de renners afgeranseld naar de finish jaagt.
Willie Verhegghe
