Weer een Ronde ten einde, als een goed seizoen
voor kuitenbijters en heelmeesters, of een periode
van opgravingen waarbij uit de diepte half vergane
dingen zijn opgehaald: een drinkbus, een rochel of een Rolex.
Weer een Ronde ten einde. Een beschaving van bandages
schaafwonden en boodschappers op een plateautje met snelle wissel
van mistgordijnen en zonneschermen waarbij iemand plots
uit het beeld verdwijnt en je denkt: mijn god, toch
niet weer die arme Pierre Roland.
En heel uit de verte van de dalen komt het geluid
van één enkel paard en een man aan het werk
en heel uit de verte van vroeger het geklop
van de buurvrouw aan de deur, de moeder van Pierre
met een kommetje rijstpap, speciaal voor jou
maar zonder de gele kleur van saffraan.
We heffen het glas en de doden staan weer op.
Norbert de Beule
