de dagen harden uit als gietsels
in een mal van toen je nog droomde
over de maan op de Mont Ventoux
de koers naar het hoogste ideaal
en nu
driehoog ingemetseld tussen kale muren
˂ze gaan voor zaaien van steen tuintegeltaks heffen˃
je zwijgt
wie zal beslissen hoe ze de oogst gaan tellen?
˂ze willen de rammelborden terug, de luxaflex
van de vertraging en het wegklepperen
van de zojuist vertrokken trein˃
je zwijgt
wie zal beslissen wie gaat wat bedienen?
buiten elke schijnwerper ben je, te licht bevonden
terwijl andere machtigen zichzelf verzwaren in brons
je ziet beneden een man op het dode paard,
rug recht, fier in een pose die jij niet volhoudt
je zwijgt
wie bepaalt eigenlijk hoe hoog een voetstuk wordt?
je ruikt bloed, je proeft
het ravijn, de moraal om uit het raam te springen
alsnog op weg naar de Ventoux
maar toch
het is de week van het tandeloos verzet
Bert Struyvé
