Les Belles Filles worden door een demarrage
van hun mythologisch podium geduwd:
Dylan kust zijn mooi en stralend lief en
haalt zijn Slag der Gulden Sporen thuis,
het plezante kopje danst van interview naar interview,
de rode trui brandt in het woordenvuur en
voor één keer is Limburg niet echt traag te noemen.
Ach, wat kan koers mooi en simpel zijn,
gewoon hard duwen en nooit doodgaan,
een feest van zweet op arm en kuiten,
de derailleur die het vertikt om door te slaan en
dan gewoon de armen in de lucht,
meer moet dat niet zijn in het groen van de Vogezen.