Of een Vueltarit zonder einde
Tim komt in Ourense als eerste over de meet
na een bocht op een onmogelijke plaats,
ik dien stante pede een klacht in bij de UCI en
bij uitbreiding het Hoog Gerechtshof van de Pyreneeën
want ik zag Trump trompettend triomferen
-taaltrillende klanken zijn mijn unieke ding- en
in rode republikeinse trui het podium bestormen:
Donald Duck is great again, leve de misdadige gek
die aan alles en iedereen zijn waanzinnig
wiegende testikels veegt, een farce van formaat.
Een dag na de verkiezingen orakelt de gedegenereerde nar
van Washington dat stemmen niet meer mogen worden geteld,
zij zorgen alleen maar voor verwarring en misverstanden
in de kokende koppen van heethoofden en
doen de States onverantwoord democratisch blijven:
ik kijk naar renners die in omgekeerde volgorde
in pure Magritte-stijl over de eindmeet flitsen:
ceci n' est pas une course cycliste.
Al staat Melania wel met de zegeruiker klaar:
een langbenige beauty van papier-maché en
door manlief losbandig toegediend bleekwater,
achter de coulissen wacht haar een langdurige fellatio,
four more years zonder mondmasker of helm,
leve de plastic rozen van Guido Belcanto
die niet altijd naar Pantani moeten gaan .