Het is haast niet te geloven:
de ene is dichter en esthetisch absolute top,
buiten wat petanque in Provencaals platanenlommer
zie ik collega Patrick Conrad niet meteen sportief
uit zijn keurig gestileerde sloffen schieten,
zijn vriend Hugo Claus wist nog wat echt boksen was
maar deze Patrick is met voorsprong de Meester dandy
die ooit als getalenteerde Antwerpse elitaire snaak
in de Rolls van mama zijn stad onveilig maakte en
zelfs de hemelse Charlotte Rampling regisseerde.
En dan komt daar sinds een paar jaar die andere Konrad
-weliswaar met 'K'- stevig koersfietsend aangereden,
wielerkampioen van jodelend Oostenrijk en
van circusman Sagan de brave Bora-knecht die zich
niet bewust is van zijn dichtende naamgenoot en
eerder prozaïsch zwetend door het peloton laveert,
Pegasus en Parnassus zijn in geen kilometers te bespeuren.
Ik denk dat Conrad niet wakker ligt van Konrad,
recensies en rituitslagen zijn niet concurrentieel.
Ik, Willie Verhegghe, eis een bijna-naamgenoot,
een renner Willy die daarnaast ook Verhegge heet en
mijn gespleten koerspersoontje laat dromen
van een profbestaan op veel te rijpe leeftijd.
