De voorbije vrijdag, 24 september:
ik rijd met mijn oltimer-carrosserie-bien-conservé
de Ballon d’ Alsace op, om mij heen de adem van sparren en
in mijn kopje het zalig gevoel op de fiets te zitten
die me naar een soortement hemel voert.
Plots, op zowat drie kilometer van de groene top,
een aan ’n rotvaart dalende schicht in Française des Jeux-kleuren,
de lokale nationale driekleur rond het sierlijk lichaam
van een knap renner die revalideert aan pakweg 70km/uur:
Thibaut Pinot, te mooi om af te zien op carbon,
een prins op jacht naar liefde en herstel.
Drie dagen eerder zag ik op La Planche des Belles Filles
zijn naam oneindig veel keren gekalkt,
een koel wit restant van de voorbije Tour,
een letter- en naamrepetitie door een metronoomman en
inspiratieloze schilder-constructivist op zijn retour
op machinale wijze op het asfalt geborsteld.
Vandaag zondag 26 september : allons enfants de la patrie,
Leuven werd Louvain-la-Neuve voor gouden springveer Julian
die zich à la façon de la Philippe regenboogkleuren aanmeet
die o zo mooi rond dat plezante lichaam passen en
een verdiend verlengstuk krijgen spijts het boegeroep
van ons bij momenten chauvinistisch en onsportief volkje.
En de renner, hij putte daar juist nieuwe krachten uit,
aan de finish zijn geliefde, mondmasker af en aan
voor het festijn van twee maal twee lippen op elkaar.