Pas in de verste verte ligt het eind
dat zo vaak veel te tijdig wordt bereikt,
want plots een steek, besef, de Kneet bezwijkt
net als hij met zijn vrienden lekker treint
In één seconde komt alles voorbij:
Parijs, de gele truien, valpartijen,
het wereldkampioenschap, de kasseien,
die stratenmaker was een echte kei
Zijn vindingrijke tong zat altijd los,
hij lulde als een prof en schreef met zijn
‘de dood of gladiolen’ poëzie
Viel in het harnas van zijn stalen ros,
heel even is er een moment van pijn,
maar dan maakt lijden plaats voor harmonie