L’ ULTIMO CHILOMETRO DI DAVIDE REBELLIN

Duizenden en duizenden kilometers
op de razendsnel ratelende teller,
zoveel keer de aardbol rond gereden,
gewonnen, verloren, gepakt en gestraft,
zich herpakt en opnieuw de jonge oude geworden
tussen mannen die zijn zonen hadden kunnen zijn,
eeuwige feniks in de brandende heksenketel van de koers,
jarenlang de Methusalem op dunne rubberen bandjes.

En dan.
Een late herfstdag in een mistroostig Montebello Vicentino,
een plaatsje met een te mooie naam om er te sterven,
een vrachtwagen tegen een fiets van pakweg 7 kilogram,
de ongelijke strijd van metaal tegen carbon, de opengereten huid,
het bloedend vlees, een oog dat glas wordt en
een laatste keer de wolken ziet en papegaai Franky 
die Michele Scarponi hem uit zijn hemel tegemoet stuurt,
een kleurrijke gevleugelde gids voor het hiernamaals,
vogel gekend door iedereen met een waar wielerhart.

Davide verklaarde ooit dat hij zonder koersfiets
wellicht priester zou geworden zijn, dienaar van een god
die hem finaal geen schijn van kans gegeven heeft.
Om het met de woorden van zijn laatste ploeg te zeggen:
‘Caro Davide, continua a pedalare con lo stesso sorriso,
la stesso entusiasmo e la stessa passione di sempre.’