‘April is the cruellest month’
uit ‘The Waste Land’ (1922) van T.S. Eliot
Het wielervoorjaar was een grand cru om
vingers en lippen bij af te likken,
met ronkende voornamen als daar zijn
Tadej, Wout, Mathieu, Primoz, Tom, Christophe en
onze nationale trots Remco niet te vergeten.
En dan mag ik hier zeker ook niet voorbijgaan aan
het elegant geweld van de Siamese meisjes Lotte en Demi
die alle tegenstand onder mascara, lippenstift en
een karrevracht panache en grinta hebben bedolven.
Beton, kasseien, asfalt en Toscaans grint trilden en
schitterden onder het beuken van hun pedalen,
de superlatieven waren niet uit de lucht en
zongen mee in het lied van zoevende wielen.
Eén dag en moment doorkruisten echter mijn genot:
bij een zege op de piste van Roubaix had gele Wout
een speciaal gebaar in gedachten om zijn ploegmaat
Michael Goolaerts te gedenken, de in die koers in 2018
gevallen krijger, het werkweigerend hart, de treurnis
toen en nu bij iedereen die van het labeur der renners houdt.
Niet dus: pech voor Wout, weg wensdroom en gebaar,
de maand april die voor mij als gekwetste vader
als een derailleur genadeloos monotoon voorbij tikt en
gruwelijk zal blijven met de dood van mijn zoon
die geboren en gestorven is op de dag van de Helleklassieker,
een jongensleven gekneld en gewurgd tussen 1971 en 1981,
Miguel die samen met zijn close voornaamgenoot Michael
nu stil rondjes rijdt in mijn voor altijd getormenteerde kop.
Maar op naar het Waalse wielerwerk want de koers stopt niet:
ik zie woensdag Tadej in Hoei zijn adelaarsvleugels uitslaan en
geniet al van Luik met een regenbooggekleurde Remco
die onze nationale trots naar een climax voeren zal.
Enig chauvinisme is me niet vreemd, het doet gewoon deugd !
op de dag van de Amstel Gold Race, 16 april 2023