Een Giro met de weergoden in een hoofdrol:
bakken regen over Abruzzen en Dolomieten,
renners die als weerbarstige kikkers
hun stinkende best deden om niet te verzuipen,
hun eretitel ‘dwangarbeiders van de weg’ waardig,
geen doetjes of slappelingen die als natte dweilen
werden uitgewrongen, ijsgladde bochten trotserend,
voorbij de meet hoestend als oude paarden,
de uitgeleefde blik weggestopt achter donkere brilglazen,
een ongewilde maskerade van de kou en pijn.
Eerst was er Remco die vertrok als een roze raket
maar door juf Corona aan de oren werd getrokken
nadat hij met zieke longen nog een tijdrit won,
zijn mooi maar dan fel getekend kopje sprak boekdelen,
het weergaloos talent dat zijn trieste exit zocht
in een knalprestatie om U tegen te zeggen.
Na de Belgische aftocht kwam oude rocker Thomas,
een coureur die zo uit een popgroep komt gestapt,
het witte brilmontuur als door cocaïne gesponsord.
Tot op de voorlaatste dag een helse chronoklim
zich als een ongewild en lastig kind manifesteerde,
steile kilometers die de pijnpan uitswingden.
Met finaal de Jumbo-gele Roglic in het primusroze,
spijts een dwaze ketting die de eeuwige ongeluksvogel
nog bijna nekte, eindelijk rechtvaardige triomf.
Met als ultieme kers op de taart good old Cavendish
die in de schaduw van het Romeinse Colosseum
nog eens zijn snelste benen toonde: de oude gladiator
die zich vrijvocht van de neerwaartse duim van de keizer.