voor Mathieu van der Poel
Daar reed je, vol spierkracht en zelfvertrouwen
meer dan 270 kilometer,
van Edinburgh naar Glasgow,
over Schotse wegen, met Schotse heuvels,
met schotse en scheve bochten.
Een ronddraaiend circuit
van veertien kilometer en driehonderd meter
in de stad,
een keizerlijke kermiskoers,
voor de sterksten van de wereld
op de pedalen.
Het was een pracht van een wedstrijd,
we wisten dat je ging aanvallen,
je reed vol verve van het begin af aan,
toonde waar je kon of moest bravoure,
had lef voor een heel peloton,
en ging toen weg
zoals dat past,
op het goede moment,
op precies de juiste plek.
Met de flair van een meester-cyclist,
de bevlogenheid
van iemand die weet wat hij doet.
In de goddelijke woordenschat,
die de Vlaamse wielertaal kent,
vat men die rijke sportpersoonlijkheid samen
in dat mooie woord ‘panache’.
Voor mij ben jij de ‘héro des héros’,
zoals je daar gisteren
door de Montrose street snelde,
onder de toren van Saint Mungo’s Cathedral door.
Zelfs die keiharde slipper in die natte bocht
kon je niet deren;
één snel moment van beslissen,
de fiets vastgepakt,
de verwondingen losgelaten,
weer op de fiets,
met de schoen los nu
in nog sneller tempo verder,
alle remmen los
op de streep van George Square af.
Je opa was mijn idool toen ik jouw leeftijd had,
een glansrijke dienaar van dit metier,
ik genoot ervan hem te zien strijden,
waar gij ook maar zijn gezicht liet zien.
‘Poupou’ was zijn snoepnaam.
Je bent een stralende keizer
op het veld en op de weg,
een die bij het velen
het enthousiasme voor de sport,
weer fel doet opflakkeren,
natuurlijk ook bij mij.
Voor mij ben jij nu PouPoel,
de wielerheld aller wielerhelden.