op onzin kun je niet leunen, maar
een al versleten ventiel verder opendraaien
garandeert dat het maaiveld zich opent
want vorm en inhoud vallen zo op het oog samen
toch is de mens opgericht om meer moeite te doen
voor het echte lijden, zoals heuvelopwaarts fietsen
zelfs bergopwaarts, al is de vorm hopeloos en de inhoud –
oftewel het is oorlog, of je verdwaalt al in de beklimming:
het is sneuvelen, of letterlijk voor dood op de fiets
de tijd verbergen
en bij het Gipfelkreuz uit gewoonte
de krant van gisteren aanpakken, alsof de wereld
buiten je bubbel zich zonder te lezen zal ontvouwen
de aanbevolen lijn blijft: bij de afzink de dood blind
in de ogen fietsen, om aan het eind
het finishdoek als vangrail compleet te negeren
dat is pas een daad stellen
een symbiose van vorm en inhoud
absoluut voor herhaling vatbaar:
‘je wordt genoemd’
