Voor Paul Rigolle
Als ik fiets overmant me
een vreemd soort geluk.
Elke omwenteling:
een omhelzing van de tijd,
van wat er ooit is geweest
en van wat er ooit zal zijn.
En soms is er enkel nog het nu:
een blij en eeuwig vergeten,
een ode aan de vergetelheid.
Ik hou van lange, rechte wegen
de blik helder en gefixeerd,
wonderlijke vorm van meditatie.
Als ik fiets ben ik niet langer
een kleine ik, maar alles en iedereen.
Elke trap een ode
aan het lichaam, de liefde,
de beweging en alles om ons heen.
Fietsen is pure mystiek.