Vandaag ondergaat Parijs een naamwissel
die staat als een gietijzeren toren: Gustave Eiffel
ruimt postuum plaats voor onze nationale Remco
die dubbel Olympisch goud haalt in la Ville Lumière.
Plots wordt de Moulin Rouge ook Jaune et Noir en danst
men de French Cancan op de voor één keer wulpse tonen
van een niet stuk te krijgen Brabançonne.
Of waar een klein land groot in kan zijn.
Quel coureur, wat een krachtpatser op bandjes
die hem finaal nog bijna parten speelden: lek rijden
met stralend Olympisch goud in het vizier
is pure horror en wens je niemand toe.
De tranen van Remco leggen een glanslaagje
op de snelstromende Seine die ziet hoe een renner
in een gulzige solo-rit mokerslagen uitdeelt en
iedereen ongenadig doet sneuvelen in zijn wiel.
Hier schieten de krachtigste superlatieven te kort,
alleen bewondering en ontroering geven weer wat
op deze fietsfeestdag in talloze wielerhoofden gebeurt:
het helder op het netvlies vastleggen van geschiedenis,
het tintelend genot dat Remco Evenepoel schenkt en
de kritische monden die hij met verstomming slaat.
Lang leve Remco, dubbel gekroonde op de Parijse Olympos.
