-na de succesrijke OS en het WK 2024 van Vromant-
Vergeef me mijn stevig opborrelend chauvinisme
dat echter niet helemaal onverantwoord te noemen is
wanneer ik op één of twee benen behaalde medailles
tot een strijd met ongelijke wapens herleid:
aan Ewoud gaat geen Calimero verloren
die continu ‘Dit is niet eerlijk’ jammert,
hij blijft altijd zen en de rust zelve,
bij hem geen woord dat hoger dan het ander klinkt maar
wel opvallende eenvoud en rust die hem veel meer sieren
dan tien gouden medailles.
Ach, wat ’n atleet, wat ’n schone mens,
in één stuk gegoten, zonder scherpe kantjes,
het sierlijke evenwicht van een krachtpatser pur sang.
En een onwrikbare rots in de sportieve branding:
waar haalt hij die eenbenige krachten vandaan,
wie zou hem kunnen kloppen mocht hij over
hetzelfde onderstel van Remco of Wout beschikken ?
Parijs zag in de schaduw van zijn hemeltergende toren
hoe een man uit een landelijk noordelijk dorp
talloos veel monden deed openvallen wanneer hij
uit een ongelijk gevecht twee maal als morele winnaar
tevoorschijn kwam, een feniks uit vuur geboren.
Met een paar weken later het Zwitserse Zürich
waar hij in het land van chrono’s en precisie-uurwerken
zonder enige betwisting de scherpste tijd neerzette en
wat later na een magistrale spurt op de weg
nog brons om de sterke hals kreeg.
Ik richt hier en nu vol bewondering met mijn woorden
voor Ewoud uit datzelfde brons een standbeeld op.
