Wat een sterke madame, wat een rots in de branding
van ons vrouwenwielrennen: Lotte rijdt en lijdt
in Zürich, met verkleumde handen,
bergop zwetend, dalend onder een ijskoude douche en
non-stop regenbuien die genadeloos hun werk doen.
Maar wel op weg naar een verlengde regenboogtrui.
En ja, we mogen hier zeker haar engelbewaarder
genaamd Justine Ghekiere niet vergeten,
een West-Vlaams zonnestraaltje en mini-vrouwtje
om te koesteren, met haar koddig kopje,
een teddybeer met eigen taaltje, geen gebrul.
Holland boven werd helemaal beneden,
geen tulpenbollenfestival maar verwelkte bloemen
voor een equipe met de allure van een kip zonder kop.
Kopecky boven, weliswaar fel door de kou getekend,
met de kilometers die in ogen, stem en benen
genadeloos hun werk hebben gedaan,
graniet kunstig in een vrouwenlichaam verpakt,
de sierlijke albatrosgebaren wanneer ze
zegevierend over de finish flitst.
