19 juli 1999: ik pak met 52 jaar jonge knoken
vanuit hemels Lourdes mijn eerste col aan,
de Tourmalet -noblesse oblige -,
de altijd Lieve Vrouw heeft me uitgewuifd
van in haar grot, de dichter is haar dankbaar en
klimt daarna devoot zijn benen stuk om nog te zwijgen
van zijn leeggepompte longen die proberen om
een minimum aan zuivere Pyreneeënlucht te vangen.
20 juli 2019, twintig jaar en één dag later:
de zon brandt de renners naar omhoog,
Tim Wellens heeft de scalp van de Soulor
aan zijn bollenrijke body toegevoegd voor hij
aan de meer dan 2000 meter hoge reus begint.
Ik zie collega-dichter Patrick Conrad
zijn dagelijkse metamorfose van Ovidius ondergaan en
als renner van wiel wisselen, o dagelijkse poëzie
van velg en spaken.
Buurjongen Laurens De Plus duwt zijn lijf leeg
voor zijn leider en wordt daarna lijder.
La douce France deelt op de top harde meppen uit:
Pinot op een, Alaphilippe op twee.