Ik zou zo graag mezelf volkomen doorgronden
tot in mijn droomvezels en mijn antidroomvezels
mijn antilichamen die mij dwingen om te falen
tot in het kleinste stofje in mijn spiedend oog
In mijn dromen sta ik vaak alleen aan de kant
Ik wissel van fiets halfweg de beklimming
stap dan even verder op een nog kleinere fiets
en dan verder … tot ik helemaal in het niets verdwijn
zoals een dichter die naarmate hij meer schrijft
anoniemer wordt, tot zelfs hij zijn naam vergeet
Wissen is een deel van mijn geschiedenis
In mij droomt die dichter: ik stijg boven mezelf uit
op de top van Tourmalet vanuit Luz- Saint- Sauveur
Die dichterlijke blik is wat mij nog redden kan. Of niet.
Norbert de Beule
