Die magische zomer van 69
heette mijn nonkel Edward plots Eddy
Tante sliep toen onder gele lakens
Maar het sprookje kreeg een staart
Grootmoeder maakte misbaar
zo waren ze niet getrouwd
Dus Eddy werd weer Ward
In die stralende zomer van 98
kreeg ik eindelijk wielerbloed
Mijn broer die nog had beklommen
de Mont Ventoux en Ganzenberg
druppelde mij in merg en been
Ik droomde van mijn eerste Ronde
had al kaartjes laten drukken
met daarop EDDY LEEFT
In deze zomer van het verlorene
(mijn lieve tante rust in vrede)
kom ik tot de ontdekking
De eeuwige Eddy heeft geen naam
Het geel zoekt telkens weer een lijf
trekt zich de lakens boven ‘t hoofd
houdt acht seconden lang de adem in
En o, de nekslag van het tussenpunt.
